Prolog

Lucy

         To było łatwe. Zbyt łatwe. Jak na gildię, która cały czas wrzeszczała, że mag gwiezdnych duchów musi zginąć, za szybko się poddali. Coś mi tu nie pasuje. Mrużę podejrzliwie oczy i odwracam się w stronę pokonanych wrogów. Błąd. Słyszę przerażony krzyk Natsu. Widzę go biegnącego w moim kierunku. Strach w jego oczach nakazuje mi, rozejrzeć się dookoła w poszukiwaniu zagrożenia. Nic podejrzanego nie dostrzegam. Jeszcze raz patrzę na przyjaciela i zdaję sobie sprawę, że nie odrywa wzroku od mojego brzucha. Podążam za jego spojrzeniem. Moja bluzka jest podarta i przesiąknięta krwią. Co się stało? Kiedy? Przyciskam dłonie do rany, ale nic nie czuję. Nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Przed upadkiem chronią mi ramiona Natsu.

— Lucy... — szepcze.

Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam go tak przerażonego. Wpatruje się we mnie szeroko otwartymi oczami i nie jest w stanie nic powiedzieć. Musi być ze mną naprawdę źle.

Uśmiecham się smutno i otwieram usta, żeby powiedzieć coś, co go pocieszy, ale krztuszę się krwią. Nie mam nawet siły, aby podnieść rękę i otrzeć łzy płynące po jego policzkach. Wendy będzie musiała się trochę wysilić, żeby przywołać mnie do porządku.

Moje ciało staję się lekkie. Nienaturalnie lekkie. Czuję, że unoszę się do góry. Czyżby Natsu w końcu postanowił zanieść mnie do gildii? Nie! Natsu ciągle tam siedzi... z moim ciałem na rękach. Nic z tego nie rozumiem. Nie mogę być tam, skoro jestem tu. Nagle dociera do mnie cała prawda — ja umieram. Nie, to niemożliwe. Nie może tak być. To nie mój czas. Ja muszę zostać tutaj. Z Natsu i resztą. Próbuję zbliżyć się do swojego ciała, ale coś mi na to nie pozwala. Odwracam się za siebie i widzę wielką, lśniącą bramę. To ona mnie przyciąga, uniemożliwia powrót. Szarpię się, ale niewiele to daje. Jestem coraz bliżej granicy. Zaraz przejdę na druga stronę.

Natsu unosi głowę ku niebu, a z jego gardła wyrywa się pełen bólu krzyk. Jednak ja słyszę go jakby przez szybę. Jestem coraz dalej. Chłopak już nie hamuje łez. Płyną strumieniami po jego policzkach i skapują na coś, co kiedyś było moją twarzą. Widzę, jak moje ciało kurczy się i zapada, jakby było spalane od środka żrącym kwasem.

Natsu... Nie! Nie mogę go teraz stracić. Ani jego, ani nikogo z gildii. Są moją rodziną. Nie pozwolę, żeby cierpieli. Nie przeze mnie.

Skupiam się i staram się ruszyć w drogę powrotną do świata żywych. Udaje się. Na początku walczę o każdy centymetr, ale im dalej jestem od bramy, tym przyciąganie słabnie. W końcu całkowicie znika. Wygrałam! Bramy nie ma.

Podbiegam do Natsu i kładę mu dłoń na ramieniu. Chcę, żeby się odwrócił, zobaczył, że żyję i przestał płakać, ale on nie reaguje. Ciągle wpatruje się w trzymane przez siebie ciało. Takie kruche, zniekształcone. Ale patrząc, na nie ja widzę jedynie zamknięte drzwi. Drzwi oddzielające mnie od świata żywych.

Hmm.. Nie wyszło to do końca tak, jak planowałam, ale po głębszym zastanowieniu stwierdzam, że nie chce mi się tego poprawiać. Pewnie i tak nic dobrego nie udałoby się wyskrobać.