Jerza +18 ,,Na chwilę"

 Tęskniła za nim. Tak bardzo tęskniła. Każdego ranka tuż przed otwarciem oczu, widziała jego twarz. Nie wykrzywioną gniewem i nienawiścią, ale to spokojną, pełną miłości. Takiego chciała go zapamiętać. Taki pozostanie w jej sercu na zawsze. Kiedyś czuła do niego żal. Tak wiele musiała wycierpieć... Ale teraz wiedziała, że nikt nie da rady wypełnić tej pustki, którą po sobie pozostawił w jej duszy.

— Cholera!— wrzasnęła, kiedy krzesło uderzyło ją w tył głowy. — Który to?!

Odwróciła się gwałtownie, aby ujrzeć przestraszonego Natsu chowającego się za Grey'em.

— Czy wy nigdy nie przestaniecie się wygłupiać?!

I już była przy nich. Kątem oka dostrzegła Lucy patrzącą na całą tą scenę z widocznym politowaniem. Nie obchodziło jej to. Ci idioci przeszkodzili jej w rozmyślaniach nad kuflem piwa. Muszą ponieść konsekwencję.

Nie miała zamiaru używać magii. O nie. Szkoda się dla nich wysilać. Po prostu złapała ich obu za włosy i stuknęła głowami. Osunęli się powoli na podłogę z wielkimi guzami na czołach, a ona teatralnym gestem otrzepała dłonie i wróciła na swoje miejsce.

— Erzuś... — usłyszała delikatny głos Mirajane. — Kilka godzin temu znalazłam na blacie kopertę. Była zaadresowana do ciebie.

Zmarszczyła podejrzliwie brwi. Kto mógłby czegokolwiek od niej chcieć. Mira podsunęła jej pod nos kopertę, a ona ostrożnie złapała ją dwoma palcami.

 Może to jakaś pułapka... — pomyślała. — Ja otworzę, a to wybuchnie.

— Nie cackaj się tak z tym. — Dobiegł ją głos Elfmana. — Bądź mężczyzną!

— Ale ja jestem kobietą, kretynie! — odwrzasnęła wściekła.

Jednak Elf miał rację; musiała to otworzyć. Na samą myśl o tym jej serce zabiło mocniej. Czy to... strach. Nie... A może... Koniec tego! Przecież zawsze była odważną kobieta. Nie przerośnie jej jakaś durna kartka papieru.

Wzięła głęboki oddech. Oczy wszystkich obecnych zwrócone były teraz w jej stronę. Ostrożnie otworzyła kopertę. Nic się nie stało. Odchylając głowę do tyłu, wyciągnęła ze środka małą białą karteczkę. Dalej nic.

Rozłożyła ją już ze stoickim spokojem, gdyż była pewna, że nic jej nie grozi. Jak bardzo się myliła...

Tekst był krótki, ale każde kolejne słowo sprawiało, że jej oddech przyśpieszał. Lucy chciała sprawdzić, co takiego wyprowadziło przyjaciółkę z równowagi, ale ona nie pozwoliła jej na to.

Gwałtownie wstała z krzesła i wybiegła z gildii, czując, że jej twarz przybiera kolor intensywniejszy niż jej włosy.

Na początku nie miała zamiaru tam przychodzić. Bała się z nim zobaczyć, ale tęsknota okazała się o stokroć silniejsza. Tak dawno go nie widziała, nie dotykała jego twarzy... Tęsknota to jedno z najsilniejszych uczuć, przymuszających ludzi do robienia rzeczy, które mogą się dla nich źle skończyć. Doskonale to wiedziała. Nieraz przekonała się o tym na własnej skórze. Ale nic nie było w stanie zatrzymać jej teraz przed spotkaniem z nim. Nawet wizja nadciągającej katastrofy.

Daleko za sobą usłyszała bicie zegara, oznajmiające południe. Już niedaleko...

I wtedy go zobaczyła. Siedział oparty o drzewo i wpatrywał się gdzieś daleko w przestrzeń. Zwolniła. Ten rozmarzony, nieobecny wzrok zawsze ją fascynował, odbierał zdolność logicznego myślenia. Przełknęła głośno ślinę, a jej oddech przyśpieszył jeszcze bardziej.

A co jeśli będzie znów próbował mnie zabić? Co jeśli...?

— Erza... — Szept. Ten cichy niesiony przez wiatr szept wyciągnął z jej głowy wszelkie wątpliwości. Nie potrafiła mu się oprzeć. — Choć tutaj.

Posłuchała. Nie myślała. Chciała po prostu znów być przy nim. Ta silna, potężna kobieta, była teraz bezbronna.

— Jellal... — westchnęła, siadając przy nim.

Gwałtownie chwycił ją w ramiona i przycisną do siebie. Wtulił twarz w jej włosy, wdychając ich zapach.

— Szkarłat. Mój ulubiony kolor.

Nie wytrzymała. To było ponad jej siły. Odepchnęła go szybko i wstała.

— Dlaczego, znów pojawiasz się w moim życiu? — zapytała zimnym, grobowym głosem, którym zwracała się jedynie do śmiertelnych wrogów. — Znów masz zamiar dać mi nadzieję, a potem odejść?

— Dobrze wiesz, że nie zostanę długo. Nie mogę, choć bardzo bym chciał.

Nie wstał. Chciał jej pokazać, że to ona tu rządzi, że nie ma zamiaru narzucać jej swojej woli. Niepotrzebnie. Ona doskonale to wiedziała. W jednej chwili znalazła się na jego kolanach, złapała go za ramiona i mocno przycisnęła do drzewa.

Popatrzył na nią smutnym wzrokiem, gotów nawet dać się zabić, byleby ją tylko uszczęśliwić. Głupi...

I wtedy przycisnęła usta do jego ciepłych warg. Zaskoczyła go. Spodziewał się prawie wszystkiego, ale coś takiego...

Instynktownie objął ją w pasie, mocniej dociskając do siebie. To było dziwne uczucie... Mieć ją w końcu tak blisko siebie, a jednocześnie być świadomym, że niedługo musi odejść. Tak długo czekał na ich ponowne spotkanie. Nawet nie śnił, że może być tak cudowne.

Jej dłonie zsunęły się z jego ramion na tors, chwyciły koszulę i dosłownie ją z niego zdarły.

— Erza — warknął ostrzegawczo, gdy zaczęła rozpinać mu spodnie.

— Do jasnej cholery, Jellal! Nie chcesz mi dać nawet tych kilku chwil? Znowu mam ci pozwolić odejść, w nadziei, że może jeszcze się zobaczy? Ja mam tego dość.

Jej sylwetka rozbłysła jaśniej od słońca, a po chwili była całkiem naga.

— Jestem tylko twoja...

Uczuć, które nimi zawładnęły nie da się opisać słowami. Cały świat rozpłynął się we mgle, pozostało tylko tych dwoje. Jego dłonie błądzące po jej ciele i jej gorący oddech drażniący jego szyję. Jego zęby przygryzające jej wargę i jej paznokcie wbite w jego plecy. Nawet nie zauważyli, kiedy to on znalazł się nad nią. Powoli stawali się jednością, dążąc do całkowitego zjednoczenia. Gdy do tego doszło połączone były nie tylko ich ciała, ale również dusze. Idealna harmonia...

Słońce świeciło jasno na niebie, zsyłając na całą Krainę Fiorę palący żar. Ale większe gorąco biło od ich splecionych ciał. Nic nie było w stanie dać większego ciepła, oprócz wypowiedzianych przez któreś z nich cichych słów ,,kocham cię".

Jerza <3 <3 <3 Jakieś specjalnie zboczone nie jest, ale mam nadzieję, że się podoba. 

Cholercia... Miało to wyglądać całkowicie inaczej, ale jak zaczęłam pisać to się rozmachałam i zapomniałam o poprzedni pomyśle. Głupia ja :/. Ale gdzieś się go jeszcze upchnie, już moja w tym głowa XD. Nie chce mi się tego czytać, więc jeżeli gdzieś zauważycie jakiś błąd, albo niezgadzający się czas, to dajcie mi znać. :) 

Z dedykacją dla Hope Die :D!