Rozdział 1

Lucy

Natsu delikatnie odkłada zniekształcone ciało na ziemię. Podnosi się i rozgląda dookoła. Pewnie szuka zabójców. Nie znajdzie ich. Uciekli. Zabili mnie i uciekli w obawie przed gniewem Salamandra.

Chłopak zaciska dłonie w pięści. Już  wiem, co za chwilę zobaczę. Ogień. Nieodłączna część jego osoby. Podchodzę bliżej, chcąc ogrzać się w płomieniach, które towarzyszyły mi od początku mojej przygody w Fairy Tail. Płomienie bezlitosne dla wrogów i delikatne dla przyjaciół.

Ognista pięść przelatuje tuż obok mojej twarzy i trafia w drzewo. W powietrze wzbijają się drzazgi. Odruchowo zasłaniam głowę ramionami, choć wiem, że odłamki drewna nie są w stanie mnie dosięgnąć.

Natsu opada na kolana. Jeszcze raz zerka na leżące kilka metrów dalej ciało, a potem zamyka oczy. Po jego policzkach toczą się kolejne łzy. Czuje się bezsilny. Umarłam, a on nie może już nic zrobić. Znając go, obwinia się o wszystko.

Chcę coś zrobić, dać mu znak, że nie odeszłam, że ciągle tu jestem, ale nie mogę. Siadam więc tylko obok niego i również zaczynam płakać. To nie pomaga. Już nigdy nie będzie tak samo. Ja będę przy nim i przy reszcie gildii, ale oni nie będą zdawać sobie sprawy z mojej obecności. Już nigdy nikt nie uśmiechnie się do mnie porozumiewawczo, nie oberwę od nikogo krzesłem, nie porozmawiam z przyjaciółmi. Zawsze będę tylko świadkiem wydarzeń, już nigdy uczestnikiem. Zmuszona będę oglądać ich smutek, gdy dowiedzą się, że nie żyję. Nie wytrzymam tego.

Przysuwam się bliżej Natsu w nadziei, że wyczuje moją obecność. Jego łzy łamią mi serce. Smutek i bezsilność do niego nie pasują. Przecież on zawsze jest uśmiechnięty.

Chłopak znów się podnosi. I po raz kolejny atakuje drzewo. Jest wściekły. Naprawdę wściekły. A w pobliży nie ma nikogo, na kim mógłby wyładować swoją złość.

— Natsu! — Słyszę w oddali krzyk Happy'ego. — Lucy! Gdzie jesteście?! Mamy rybki na obiad!

Natsu nie odpowiada, choć wiem, że również słyszy przyjaciela. Ciągle uderza w drzewo.

— Przestań! — krzyczę histerycznie, choć wiem, że mnie nie usłyszy.

 A może... Jego pięść zatrzymuje się kilka centymetrów od popękanego pnia. Odwraca głowę w moim kierunku i ociera łzy. Zamieram w oczekiwaniu na jego reakcję.

— Happy... — szepcze. — Happy! Nie podchodź tutaj!

Z mojego gardła wyrywa się szloch. Jednak mnie nie usłyszał. Dla niego już nie żyję. Umarłam. Pozostało mu tylko pogodzić się z tym faktem. Może to i lepiej... Oszczędzę mu choć trochę cierpienia. Z czasem stanę się tylko odległym wspomnieniem zaszytym gdzieś głęboko w jego pamięci. W pamięci całej gildii.

Natsu rusza w stronę Exceeda, chcąc powstrzymać go przed podejściem bliżej. Ale kot już zauważa moje ciało. Omija przyjaciela, wzbijając się w powietrze, a po chwili ląduje tuż przy zwłokach.

— Lucy! — krzyczy radośnie. — Obudź się! Zaraz upieczemy z Natsu rybki. To musiała być naprawdę męcząca misja, bo strasznie schudłaś. Może teraz nie będziesz już taka ciężka. Wstawaj!

Odwraca się w stronę Natsu, a radosny uśmiech znika z niebieskiej buzi. Jego oczy robią się wielkie jak spodki i powoli zapełniają łzami. Wtula głowę w coś, co kiedyś było moim ranieniem i zanosi się głośnym szlochem.

Nie chcę na to patrzeć, ale nie umiem odwrócić wzroku. Podchodzę do Happy'ego i zaczynam głaskać go po główce.

— Nie płacz — proszę. — Przecież nic takiego się nie stało. Przeżyłeś śmierć Lisanny, więc moją też przebolejesz.

— Zawsze powtarzałem, że jesteś wredna, Lucy — mówi, krztusząc się łzami. — Jak możesz nas zostawiać? Przecież tyle dla ciebie zrobiliśmy...

Żal ściska mi serce. Wiem, że ma całkowitą rację. Ale przecież starałam się do nich wrócić. Tak bardzo się starałam... Po prostu byłam za słaba.

Przypadkowo dotykam dłonią przypiętych do paska kluczy i czuję delikatne mrowienie. Przestraszona szybko cofam rękę, ale jest już za późno. Ogarnia mnie fala bólu i zaczynam niekontrolowanie drżeć. Po chwili wszystko ustaje równie szybko, jak się rozpoczęło. Zdaje się, że tej chwili nie było, że tylko ją sobie wyobraziłam. Jednak teorię tą obala fakt, iż klucze, których dotknęłam leżą teraz w mojej dłoni. Otwieram szeroko oczy. Przecież to niemożliwe. Od chwili śmierci nie mam żadnego wpływu na świat żywych. Czuję dotyk, ale tylko ten zaplanowany przeze mnie. Dlatego właśnie drzazgi z rozwalanego przez Natsu drzewa nie mogły mnie dosięgnąć i dlatego też mogę cieszyć się miękkim futerkiem Happy'ego, mając pewność, że on nic nie poczuje. Bodźce działają tylko w jedną stronę. Nie potrafiłabym przesunąć przedmiotu, nawet gdybym bardzo tego chciała. Nie jestem pewna na jakiej zasadzie to działa, według jakich reguł ułożony jest świat, w którym się znalazłam... czy raczej przejście między światami.

A może to przeznaczenie... Jeśli przywołam Lokiego, to będzie on mógł powiadomić innych, że do końca nie umarłam. Nawet jeżeli mnie nie zobaczy, na pewno będzie wiedział, że tu jestem.

W ciemnym tunelu błyska światełko nadziei. To jeszcze nie koniec, jest dla mnie jakaś szansa. Moi przyjaciele na pewno znajdą sposób, aby mnie przywrócić. Uśmiecham się radośnie i wybieram jeden z kluczy.

— Otwórz się, Bramo Lwa! — krzyczę.

Nic się nie dzieję. Ponawiam próbę. Dalej bez skutku. Mój głos się załamuje, cały entuzjazm znika. Nadzieja gaśnie.

Natsu podchodzi do mojego ciała i bierze je na ręce. Wolno idzie w stronę gildii. Za nim podąża Happy, ciągle cicho pochlipując.

— Teraz pewnie jest lekka... — szepcze.

Natsu nie odpowiada. Zaciska tylko zęby i idzie dalej. Stara się być silny. Widzę to po jego sztywnych ruchach i minie. Tak bardzo chcę, żeby przestał cierpieć. Ale nie mogę nic zrobić. Zupełnie nic. Jestem bezużyteczna. Jak zawsze z resztą...

Przyciskając dłonie do ust, idę za przyjaciółmi. Droga wydaje się trwać w nieskończoność, choć wiem, że jesteśmy blisko gildii. Płacz Happy'ego w końcu ustaje, szczęka Natsu rozluźnia się, a ja cierpię coraz bardziej. Z każdym kolejnym krokiem uświadamiam sobie, ile straciłam, ilu rzeczy nie zrobiłam, ile marzeń zostawiłam niespełnionych...

Nie chcę tego wszystkiego czuć. To mnie przerasta. Powoli osuwam się w otchłań rozpaczy, ogarnia mnie ciemność. Na początku staram się wydostać, ale potem zdaję sobie sprawę, że to bezsensowne. I tak nie mogę nic zrobić. Natsu i Happy znikają mi z oczy, otula mnie czarny dym, zabierający wszystkie myśli i uczucia. A później jest już tylko nicość.

***

Młoda kobieta siedzi na krześle i patrzy wyczekująco na trzech stojących przed nią z pochylonymi głowami mężczyzn. Żaden nie ma odwagi odezwać się do niej pierwszy. Zniecierpliwiona wzdycha i podchodzi do najstarszego z nich.

— Boisz się mnie? — szepcze czule, dotykając drobną dłonią jego twarzy.

— Tak, pani — odpowiada drżącym głosem.

— Czy mag Gwiezdnych Duchów żyje?

— Nie, pani.

W ogromnym pomieszczeniu rozbrzmiewa jej radosny, dziewczęcy śmiech.

— Więc nie masz się czego obawiać, kochanie. Daj mi klucze.

Mężczyzna głośno przełyka ślinę. Po jego czole spływa kropla potu.

Ona już wie, co to oznacza. Rozbawienie znika z jej twarzy, a jego miejsce zastępuje zimna wściekłość. Drobna dłoń, która jeszcze przed chwilą tak czule głaskała mężczyznę po policzku, teraz bezlitośnie zaciska się na jego szyi. Niewiarygodne, ile siły może posiadać tak delikatne ciało.

— Dlaczego? — pyta lodowatym głosem.

Nie odpowiada. Nie może złapać oddechu. Świat zamazuje się mu przed oczami. Wszystko spowija mgła. Kobieta odrobinę rozluźnia uścisk.

— Pani, proszę...

— Ja też cię o coś prosiłam — syczy wprost do jego ucha. — Dlaczego?!

Jej krzyk odbija się od kamiennych ścian. Echo tylko potęguję wrażenie wielkości kobiety. Może mieć wszystko, zawładnąć całym światem, taki śmieć jak on powinien rzucać się jej do stóp.

— Smoczy zabójca... — mówi prawie bezgłośnie.

Puszcza go. Mężczyzna z hukiem upada na podłogę i rozmasowuje obolałą szyję.

— Mówiłam wam, że tam będzie, a mimo to i tak was przeraził. — Jej głos znów staje się radosny i dziewczęcy. — Wcale mnie nie słuchacie, ale dam wam jeszcze jedną szansę. Jutro o tej porze macie mi przynieść klucze.

Rozdział krótki, nudny i niewnoszący żadnych ważnych informacji. Nic się nie dzieje i jest baaaardzo spokojnie. Powstał tylko po to, aby być wprowadzeniem do akcji. Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was na śmierć. 
Jeżeli pojawi się ,,***" To oznacza zmianę narracji. Jeżeli na początku jest napisane ,,Lucy" to logiczne, że narracja będzie prowadzona z perspektywy dziewczyny, jeżeli nie to narracja jest trzecioosobowa.
Początkowo tylko prolog miał być napisany w czasie teraźniejszym, ale zmieniłam zdanie. Przepraszam wszystkich, którym ciężko się to czyta.

Bardzo dziękuję za poprzednie komentarze. Dużo dla mnie znaczą.

I błagam, niech ktoś zamówi one-shota. Mam ochotę coś popisać.