Rozdział 2

  Trzej mężczyźni idą w stronę gildii Fairy Tail wolnym, swobodnym krokiem, choć w żyłach każdego z nich płynie czysty strach. Zdają sobie sprawę, że nadszedł koniec ich dni, ale nie mają zamiaru poddać się bez walki. Zostaje im nadzieja, że zginą z rąk wrogów, a nie swojej najdroższej pani, której poświęcili całe życie. Szukają ciała Heartfilii i wiedzą, że znajdą je w budynku gildii otoczone przez pogrążonych w żałobie przyjaciół. Wichura i grzmoty zagłuszają ich kroki, a ulewny deszcz oczyszcza z krwi ranę na czole najstarszego z braci.

Nocne niebo przecina błyskawica i oświetla stojącą kilka metrów dalej dziewczynę. W dłoni trzyma rączkę od różowej parasolki, patrzy nieobecnym wzrokiem gdzieś w dal i już nawet nie ociera spływających po bladych policzkach łez.

Mężczyźni starają się zachować spokój. Wiedzą, że to członkini Fairy Tail i może być śmiertelnie niebezpieczna. Zbliżają się do niej powoli z nadzieją, że nie zauważy nic podejrzanego w ich obecności. Z każdym kolejnym krokiem wyraźniej słyszą jej cichy szept.

— Kap, kap... Lucy była rywalką w miłości, ale też przyjaciółką Juvii... Kap, kap... Fairy Tail cierpi... Kap, kap... Panicz Gray cierpi... Kap, kap... Juvia cierpi... Kap, kap... — Odwraca głowę w stronę przybyszy. — Juvia nie chce cierpieć.

Zamierają w bezruchu, czekając na atak. Jednak kobieta dalej stoi i patrzy na nich nieobecnym wzrokiem. Nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa w jakim się znalazła. Jeden z nich to wykorzystuje i posyła w jej stronę pocisk zielonego ognia. Chce mieć pewność, że jeśli uda im się wykonać zadanie, to ona nie zablokuje drogi powrotnej. Niestety pocisk przechodzi przez jej ciało, nie czyniąc żadnej krzywdy.

Dziewczyna mruga kilka razy, aby odegnać resztki odrętwienia i jej spojrzenie staje się przytomniejsze.

— Wodne cięcie — mówi spokojnie.

Mężczyzna widzi zbliżające się z ogromna prędkością strumienie wody, ale nie jest w stanie ruszyć się z miejsca, strach paraliżuje jego ciało. Młodszy brat popycha go w bok, a atak trafia w drzewo, rozcinając je na pół. Zanim to zdąży opaść z hukiem na ziemię, kobieta wykonuje kolejny ruch.

— Wodna Mgławica! — krzyczy.

Spirala porywa obu braci i wyrzuca ich w powietrze, ale ona nie widzi tego, bo biegnie już w stronę najmłodszego z nich, z wodą skumulowaną wokół swojej pięści. Chybia. A może to wróg robi unik? Nie wie. Mężczyzna w jednej chwili znajduje się za nią. Pomimo porywistego wiatru i grzmotu rozdzierającego powietrze, słyszy jego cichy szyderczy śmiech. Wokół jej szyi obwija się cieniutki strumień zielonej cieczy uniemożliwiający oddychanie. Chce się wydostać, ale nie może, czuje że słabnie. I wtedy uwagę wroga odwraca wściekły krzyk.

Natsu...

Wyczuł zapach zabójców Lucy i biegnie im na spotkanie. Jego serce nie jest w stanie pomieścić więcej wściekłości i nienawiści, więc musi wyładować na kimś swoje emocje. Po raz pierwszy w życiu tak bardzo pragnie czyjejś śmierci. To uczucie przeraża go, ale nie jest w stanie powstrzymać tego, co zamierza zrobić. Zabić. Zabić wszystkich. Nie obchodzą go konsekwencje, nie obchodzi go nic. Ci ludzie odebrali mu przyjaciółkę, osobę, która była jego podporą i radością, chce się zemścić. Pośle ich na tamten świat, ma tylko nadzieję, że trafią od razu do piekła i Lucy nie będzie musiała znów oglądać ich obrzydliwych twarzy.

Za Smoczym Zabójcą podąża większość osób, która była obecna w gildii podczas jego nagłego wybuchu złości. Wszyscy mają przestraszone miny i ślady łez na policzkach.

Na ten moment czeka drobna postać schowana za rogiem pobliskiego budynku. Podnosi do ust prawą dłoń i przesuwa językiem po serdecznym palcu. Na skroniach wszystkich trzech braci pojawia się jaśniejący znak białego motyla. Mężczyzna trzymający Juvie spogląda z przerażeniem na swoich towarzyszy, a ci smutno kiwają głowami. Doskonale wiedzą, co ich czeka. Zanim ognista pięść Salamandra zdąży trafić, któregokolwiek z nich, znikają w błysku białego światła.

Kobieta uśmiecha się niczym anioł i rusza w stronę budynku gildii. Z chęcią popatrzyłaby na zdezorientowanych magów i wściekłego Smoczego Zabójcę, ale ma mało czasu. Musi się śpieszyć. Biegnie z gracją, której pozazdrościłaby jej nawet baletnica. Jej bose stopy miękko dotykają podłoża, biała sukienka i włosy pomimo deszczu są całkowicie suche, a otaczający ją delikatny zapach kwiatów miesza się z zapachem kwitnących wiśni. Przypomina wróżkę, choć tak naprawdę jest łowcą, który chce je zniszczyć. A przynajmniej jedną z nich.

Ostrożnie uchyla ciężkie drzwi i zagląda do wnętrza budynku. Na samym środku, na dwóch złączonych stołach stoi trumna z ciałem Heartfili. To jej cel. W pomieszczeniu są tylko dwie osoby i na dodatek całkowicie niegroźne. Brązowowłosa kobieta pijana do nieprzytomności leży na ladzie, jedną ręką zasłaniając twarz, w drugiej wciąż trzymając szklankę z alkoholem, a  mała dziewczynka śpi w kącie przytulona do białego kota. Podchodzi do trumny i uśmiecha się z satysfakcją, widząc zmasakrowane ciało maga Gwiezdnych Duchów. Ma ochotę zniszczyć je jeszcze bardziej, wbić w nie nóż, pokroić na kawałki. Ta wizja opanowuje jej umysł, sprawia, że serce zaczyna bić szybciej, jednak w porę opanowuje się. Musi znaleźć Klucze.

Z obrzydzeniem dotyka dłoni trupa i rozsyła swoje motyle w poszukiwaniu czegoś, co do niego kiedyś należało. Przeczesuje całą gildię, potem całą Magnolię, aż w końcu całe Królestwo Fiore, ale nie znajduje ani jednego Klucza, będącego w posiadaniu Lucy Heartfilii. Wściekła uderza pięścią w stół. Wie, co się stało i wcale nie jest z tego zadowolona. Ta suka ośmieliła się zrobić coś, co burzy jej skomplikowany plan. Musi za to zapłacić, już ona tego dopilnuje.

Słyszy dobiegające z zewnątrz głosy — znak, że jej czas dobiegł końca. Mruży oczy i znika, rozpływając się w delikatniej białej mgiełce dokładnie w chwili, gdy ktoś uchyla drzwi.

— Podajcie mi teraz, choć jeden powód, dla którego miałabym was oszczędzić. — Słyszą cichy melodyjny głos.

Nie śmią się odezwać, z obawy, że każde słowo może jedynie potwierdzić osąd ich pani. Spuszczają tylko głowy na znak oddania i zaciskają dłonie na krępujących je łańcuchach.

Kobieta prycha cicho i podchodzi do najstarszego z nich. Nie lubi go. Może dlatego, że ma szacunek wśród braci, szacunek, którym jej starsza siostra nigdy jej nie obdarzyła. Zbliża usta do jego policzka i delikatnie całuje. Całe ciało mężczyzny przeszywa nieopisany ból. Nie jest przygotowany na takie cierpienie. Powietrze przecina jego przeraźliwy krzyk odbijający się od kamiennych ścian i wracający ze zdwojoną siłą. Pozostali zaczynają się szamotać i błagać ją, aby przestała.

— Zamknąć się! — wrzeszczy, a po chwili dodaje znów cichym, dziewczęcym głosem: — Chcę słyszeć, jak cierpi. Zaraz do niego dołączycie.

Po dziesięciu minutach trzej mężczyźni leżą martwi na podłodze w wielkiej kamiennej sali, a ona podąża wąskim korytarzem z ich energią życiowa owiniętą wokół nadgarstków. Wchodzi do pomieszczenia, o którego istnieniu wie tylko ona i uderza ją zapach zgnilizny. Wzdycha cicho i podchodzi do szklanej trumny stojącej pod ścianą. W środku, pływające w brunatnej cieczy, znajduje się ciało kobiety. Zbliża się do niego i zanurzając rękę w substancji, łapie coś, co kiedyś było ręką. Energia życiowa zsuwa się z jej nadgarstka i spływa do cieczy, rozjaśniając ją.Wydzielany przez trupa odór lekko słabnie.

— Już niedługo, siostrzyczko... — szepcze i spogląda na leżące na kamiennym stole klucze. — Spełnię twoje marzenie... Ale muszę też zemścić się na Heartfili. Upokorzyła mnie. Upokorzyła nas.

Po jej policzku spływa jedna lśniąca łza.

***

Lucy

Ciemność. Czeluść bez dna, brak jakichkolwiek uczuć i przede wszystkim całkowity brak nadziei. Tak wygląda wyjście z nicości. Z czasem pojawia się rozpacz, która cię tam ściągnęła. Przybiera na sile, aż znów stajesz się sobą. Możesz myśleć, możesz czuć... Ale ten tępy ból w sercu sprawia, że nie chcesz. Pragniesz znów zanurzyć się w odmętach nieistnienia.

— Witaj, panienko Lucy... — Nieśmiały głosik wyrywa mnie z zamyślenia.

Spoglądam, na siedzącą przede mną dziewczynę, nic nie rozumiejąc. Widzi mnie? Może przeszłam na drugą stronę?

— Kim jesteś? — pytam podejrzliwie, rozglądając się dookoła. — Gdzie jestem?

— Jestem Taiyo — odpowiada i spuszcza głowę. — Nie chciałam panience przeszkadzać, ale zobaczyłam panienkę w moim śnie i stwierdziłam, że przydałaby się panience pomoc.

Patrze na nią, nic nie rozumiejąc. Pomoc? Jaka pomoc? Przecież ja jestem już martwa i ona nie można mi w żaden sposób pomóc...

— Co masz na myśli? — pytam, siadając naprzeciw niej na podłodze.

Nie odpowiada. Na jej twarz wpływa delikatny rumieniec.

— Widzisz mnie?

— Nie, ale mogę panienkę słyszeć jeśli chcę.

Spoglądam w jej mlecznobiałe tęczówki i już wiem, że jest niewidoma

Ukatrupcie mnie, ale nie wiem, jak mam ten rozdział poprawić ;-;. Wszystko zawaliłam. Akcja dzieje się za szybko, są powtórzenia. No i walka :/. Nie umiem ich opisywać. I ogólnie taki nieogarnięty strasznie rozdzialik, długi też zresztą nie jest. Po raz pierwszy od dawna, czytam to, co napisałam i taki facepalm. Ta Juvia mnie dobiła. Chciałam zrobić tak, że zrozpaczona zachowuje się tak, jak przed dołączeniem do Fairy Tail... Taaaa... To był mój plan, ale co z tego wyszło to widać.