Elfgreen ,,Być mężczyzną ponad wszystko"

         Siedziała spokojnie przy barze, popijając drinka. Mimo że na dworze padało i wiał zimny porywisty wiatr, to ona nie wypuszczała z drobnej dłoni wachlarza. Poprawiła zsuwające się z noska okulary i bez cienia strachu, odwróciła się w stronę Tytanii.

Jej odwaga była taka męska.

— Nie wiem, dlaczego wybrali cię Miss Fairy Tail i Królową Wróżek, ale wiedz, że tylko ja zasługuję ma te tytuły — powiedziała, wysoko unosząc podbródek.

Jej pewność siebie też była męska.

Scarlet popatrzyła na nią lekko zdziwionym wzrokiem, ale nie zareagowała. Nie rozumiała, o co chodzi Evergreen. Nikt do końca nie rozumiał.

— Ty naprawdę ją lubisz... — Usłyszałem przy uchu szept Mirajane.

Poczułem, że na moja twarz wpływa rumieniec. Odkąd, podczas walki na Wyspie Tenro, powiedzieliśmy jej, że zamierzamy się pobrać, nie daje się do końca przekonać i ciągle twierdzi, że coś do siebie czujemy. A przecież wcale tak nie jest. Nie było nic złego w tym, że od czasu do czasu popatrzyłem trochę na Ever. Moja twarz wciąż miała kolor pomidora, więc doszedłem do wniosku, że powinienem się przewietrzyć. Wyszedłem z gildii, w chwili gdy ostatnie krople deszczu spadły na ziemię. Zimne, świeże powietrze przyjemnie chłodziło moje czerwone policzki. Z chęcią pobyłbym dłużej na zewnątrz, ale lenistwo nie było męskie.

Może powinienem wziąć jakieś zlecenie — pomyślałem i odwróciłem się z powrotem w stronę budynku, akurat w chwili, gdy wychodziła z niego Evergreen.

Rozglądała się dookoła, podziwiając piękno krajobrazu. Słabe promyki słońca przedarły się przez warstwę chmur i oświetliły ją złotym blaskiem. Przez chwilę wyglądała jak prawdziwa wróżka, tak... męsko. Brakowało jej jedynie ogona, oczywiście, jeżeli wróżki mają ogon. Nagle jej wzrok padł, na idącą w naszą stronę postać. Był to mężczyzna w podeszłym wieku, miał długie brązowe włosy i masywną budowę ciała. Ever zamarła w bezruchu zupełnie, jakby sama siebie zamieniła w kamień, a potem bez uprzedzenia rzuciła się do ucieczki. Niestety była nieuważna i nie patrzyła przed siebie, przez co uderzyła prosto w mój tors i odbiła się jak piłeczka. Zanim zdążyłem ja złapać, leżała na ziemi, rozcierając obolałe czoło.

— Uważaj, jak łazisz, durniu! — wrzasnęła.

Mężczyzna, widząc jej upadek, zaczął przyśpieszać, a potem już biec. Chwila zdezorientowania minęła, zdałem sobie sprawę, co się dzieje i stanąłem między przestraszoną Evergreen, a zbliżającym się mężczyzną.

Atakowanie kobiet nie jest męskie.

— Uciekaj, idioto — wrzasnęła i pociągnęła mnie za rękę.

Czasem ucieczka jest męska.

Niewiele myśląc, chwyciłem Ever w pasie, przerzuciłem ją przez ramię i wskoczyłem na miejsce kierowcy w stojącym niedaleko magicznym powozie. Najprawdopodobniej zostawiła go tutaj Erza, więc po powrocie zdrowo mi się oberwie. Dziewczyna wylądowała na moich kolanach, szybko zapiąłem bransoletę pobierająca moc na swoim nadgarstku i odpaliłem silnik.

— Szybciej! — krzyknęła Evergreen, zsuwając się z moich kolan i wychodząc na dach kabiny dla pasażerów. Odwróciła się do mnie plecami i obserwowała biegnącego mężczyznę. Był szybki jak na swój wiek. Bardzo szybki. Duży ruch i ostre zakręty uniemożliwiały mi sprawne poruszanie się po drodze, za to przeciwnik miał spore pole do manewru. Gdy tylko zdołaliśmy się oddalić, przed nami pojawiał się zakręt i znów nas doganiał.

— Zaatakuj go! — poleciłem, przekrzykując wrzask wściekłych przechodniów, których niemal potrąciłem.

— Zdurniałeś? Przecież to nie jest mag! Nie mogę zaatakować kogoś, kto nie może się bronić!

Jej dobroć była taka męska.

— To dlaczego przed nim uciekamy?!

— Nie gadaj, jedź!

— Przecież jadę!

— To jedź szybciej!

Dobrze wiedziałem, że na ulicach Magnolii nie dałbym rady go zgubić, zwłaszcza, że był w doskonałej formie, więc skierowałem się na obrzeża miasta. Ever ciągle siedziała na dachu i obserwowała goniącego nas mężczyznę. Nie poddawał się. Poczułem do niego szacunek, tylko prawdziwy mężczyzna potrafi być tak wytrwały.

W końcu zdołaliśmy wyjechać z Magnolii i wreszcie mogłem przyśpieszyć. Mężczyzna został daleko w tyle, ale Evergreen ciągle kazała mi jechać dalej. Osobiście wolałbym wrócić do gildii, póki istniała szansa, że Erza nie zauważyła zniknięcia powozu. Oczami wyobraźni już widziałem to zabójcze spojrzenie i wielkiego guza na mojej głowie. Jednak nie zawracałem, ponieważ odmawianie kobiecie nie jest męskie.

— Skręć w prawo! — warknęła zdecydowanym, męskim głosem.

— W które prawo? — Ponieważ wciąż siedziała do mnie tyłem, nie wiedziałem, czy chodzi jej o moje prawo, czy jej prawo.

— No, w prawo, kretynie.

Skręciłem.

— Nie to prawo! Drugie prawo.

Nigdy nie zrozumiem kobiet. Czasem są męskie, a czasem nie.

Gwałtowne szarpniecie kierownicą nie było dobrym pomysłem. Pojazd niebezpiecznie przechylił się na prawą stronę i kiedy już myślałem, że opanowałem sytuację, jedno z kół natrafiło na kamień i cały powóz podskoczył. Usłyszałem krzyk Ever i kątem oka zobaczyłem, jak zsuwa się z dachu. Niewiele myśląc, szarpnąłem bransoletę i skoczyłem, aby ją złapać. Upadliśmy na ziemie i potoczyliśmy się kilka metrów dalej, po chwili dobiegł nas huk przewracającego się pojazdu pojazdu. Podejrzewałem, ze konfrontacja z Erzą nie zakończy się na jednym guzie.

Powoli otworzyłem oczy i zobaczyłem, że leże tuż przy Evergreen. Odsunąłem się szybko na wspomnienie kopniaka, którego otrzymałem ostatnim razem, gdy stwierdziła, że jestem zbyt blisko.

— Zboczeniec — warknęła tylko i zaczęła podnosić się z ziemi.

No pięknie. Kiedy niosłem ja na rekach, to nie bylem zboczeńcem, a teraz nagle się nim stałem.

Przyjrzałem jej się uważnie. Jej sukienka była zakurzona, skrzydła ważki powyginane we wszystkie strony, a we włosach miała kilka gałązek, jednak na ustach znów gościł ten charakterystyczny dla niej, pewny siebie uśmiech. Nieraz widziałem ja poobijaną i zmaltretowaną po walce, ale nigdy nie wyglądała tak mało  męsko. Podobało mi się to.

— Dlaczego on cie gonił? — zapytałem, starając się odgonić od siebie dziwne myśli.

Obdarzyła mnie zabójczym spojrzeniem, ale postanowiła odpowiedzieć. Była mi to winna, po tym jak ją uratowałem.

— Ten mężczyzna jest handlarzem, sprzedaje piękne wachlarze i uparcie twierdzi, że zabrałam jeden z nich.

— A zabrałaś? — zapytałem, wiedząc, że oberwę za to pytanie.

— Tak, kretynie, ale oddałam! — krzyknęła. — Ale niekoniecznie w nienaruszonym stanie...

Jej zachowanie zdecydowanie nie było męskie.

Kiedy uświadomiłem sobie, że przez taką durnotę czeka mnie śmierć z ręki Tytani, miałem ochotę ją rozerwać na kawałki, ale takie postępowanie nie byłoby godne mężczyzny, więc odpuściłem.

Ever bezbłędnie odczytała moje myśli.

— Nie musiałeś brać tego powozu — mruknęła, odwracając wzrok w drugą stronę.

— Myślałem, że grozi ci śmiertelne niebezpieczeństwo!

— Nikt cie nie prosił o pomoc, więc się zamknij!

Jak to nie? Przecież kazała mi uciekać! Tylko dlaczego? Kłamała?

Kłamstwo nie jest męskie.

Już miałem o to zapytać, kiedy nasze spojrzenia się spotkały.

— Przeżyjesz jakoś spotkanie z Tytanią — powiedziała i obdarzyła mnie zadowolonym uśmieszkiem. — Pamiętaj, że ponad wszystko jesteś mężczyzną i musisz zachowywać się jak mężczyzna.

Rozległ się jej radosny śmiech, a po chwili wzbiła się w powietrze. Wiedziałem, że z tymi połamanymi skrzydełkami daleko nie zaleci, ale nie zamierzałem jej zatrzymywać. Miałem własny problem na głowie; musiałem zaciągnąć powóz do gildii i wytłumaczyć wszystko Erzie.

Z nas dwoje to ja byłem mężczyzną.

Wiem, że akcja nie trzyma się kupy, jest strasznie nieprawdopodobna i naciągana, ale musicie przyznać, że Hiro nie daje nam zbyt wielkiego pola do manewru, jeśli chodzi o tą parkę. ,, Moi" bohaterowie też nie zachowują się, tak jak powinni, za co Was wszystkich szczerze przepraszam. Długo męczyłam się z tym one-shotem, miałam mnóstwo pojedynczych pomysłów i ani jednej spójnej akcji, wiec wyszło jak wyszło. 

Dziękuję za wszystkie komentarze. Nawet nie wiecie, jak bardzo motywują do pracy.

 Z dedykacją dla Roszpunci :)

PS. Kolejne zamówienia zostaną zrealizowane dopiero w połowie czerwca, teraz muszę zająć się główną akcją. Bardzo przepraszam wszystkich, którzy muszą czekać.