Rozdział 3

          Lucy

          — Przepraszam — mówię zawstydzona. — Nie chciałam cię urazić.

          — Nie uraziłaś, panienko Lucy. — Cichy, drżący głos zaprzecza słowom.

          Nie wiem, co powiedzieć. Ona cierpi każdego dnia, wstaje i nie może zobaczyć piękna świata, który ją otacza, nie widzi rodziny, przyjaciół, nie dostrzega uśmiechu na ich twarzach, ani łez w oczach,  wiele zostało jej zabrane... Chcę ją pocieszyć, ale nie mogę, nie potrafię, nie wiem, czy w ogóle tego potrzebuje.  Podchodzę tylko do niej i obejmuję, choć zdaję sobie sprawę, że nie poczuje mojego dotyku.

          — Biedactwo... — szepczę, a dziewczyna zamiera. — Tak mi przykro...

          Po moich policzkach toczą się kolejne łzy. Tych się nie wstydzę, ponieważ wylewam je dla kogoś innego, a nie użalając się nad własnym losem.

          — Mogę ci jakoś pomóc? — pytam.

          Nie odpowiada od razu, przez chwilę siedzimy w milczeniu. Jej usta są zaciśnięte w wąską kreskę, niewidzące oczy skierowane daleko w przestrzeń. Zdaję sobie nagle sprawę, że jest starsza niż sądziłam na początku. Nie jest mała, głupią dziewczynką, a delikatną kobietą, która zbyt wiele przeszła.

          — To nie ja potrzebuję pomocy — mówi dziwnietak oschłym i wyzutym z emocji głosem.

        Odsuwam się zaskoczona, ale kiedy znów na nią patrzę, na jej twarzy gości delikatny, współczujący uśmiech.

          — Potrafisz mi pomóc? — pytam zła na siebie za kropelkę nadziei, rodzącą się w moim sercu.

          — Chyba tak, panienko Lucy — odpowiada niepewnie.

          — Mów mi po prostu ,,Lucy" — mówię i uśmiecham się do niej promiennie. Kiwa głowa, podnosi się z podłogi i idzie w stronę drzwi. Ruszam za nią, zastanawiając się, co planuje. Wyciąga przed siebie ręce, aby wyczuć ewentualną przeszkodę, z czego wnioskuję, że przebywa w tym domu od niedawna. Oczywiście jeżeli to coś zbudowane z kilku pozbijanych desek, można nazwać domem. Natrafia w końcu na drzwi, jej drobna dłoń zaciska się kurczowo na klamce, jakby dziewczyna bała się, czegoś, co może czekać na zewnątrz.

          — Idziesz za mną? — pyta cichutko.

          Kiwam głowa, ale zaraz uświadamiam sobie, że ona mnie nie widzi.

          — Tak — odpowiadam pośpiesznie. — Mam sprawdzić, czy nikogo nie ma za drzwiami?

         Kręci przecząco głową i mocno szarpie za klamkę. Oślepia mnie błysk promieni słonecznych, czuję na twarzy podmuch chłodnego wiatru i mam wrażenie, że moja śmierć i wszystko, co wydarzyło się potem to tylko zły sen, że zaraz zobaczę pędzącego w moją stronę Natsu ze zleceniem w dłoni i Happy'ego zajadającego się rybką, którą nie wiadomo skąd wytrzasnął. Ale to tylko puste, nic nieznaczące złudzenie, przysparzające mojemu obolałemu sercu jeszcze więcej cierpienia. Kręcę gwałtownie głową, aby odgonić od siebie te bezsensowne myśli, teraz najważniejsze jest działanie.

           Patrzę na Taiyo, wolno schodzącą po drewnianych schodach, niebezpiecznie wyginających się i skrzypiących pod jej niewielkim ciężarem. Bosą stopą ostrożnie bada powierzchnię, na którą zaraz ma stanąć, każdy jej ruch jest niepewny, przepełniony strachem przed niespodziewaną przeszkodą i nagłym upadkiem. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak ciężkie musi być jej życie.

          Dociera w końcu do podnóża drewnianej konstrukcji, z jej płuc wyrywa się westchnienie ulgi. Po prawej stronie, przy ścianie chwiejącej się chatki stoją dwie małe walizki. A więc dopiero się wprowadza i nawet nie zdążyła wypakować rzeczy, tylko od razu zajęła się moją sprawą. Czuję pod powiekami łzy wzruszenia. Ta dziewczyna jest niesamowita, poświęca własne dobro i czas, dla kogoś takiego jak ja, kogoś kogo nawet nie zna.

          — Uważaj! — krzyczę, kiedy prawie wpada na bagaże.

          Zatrzymuje się gwałtownie, a na jej twarzy maluje się przerażenie.

          — Co się stało? — Stara się, aby jej głos brzmiał spokojnie, ale ja i tak słyszę jego drżenie i urywany oddech.

          — Walizki — odpowiadam, zawstydzona spuszczając głowę i rumieniąc się. — Nie chciałam cię przestraszyć.

          Nie odpowiada, oddycha głęboko i zaciska wargi w wąską kreskę. Jest mi strasznie wstyd, że tak ją przestraszyłam.

          Dziewczyna pochyla się i otwiera większą z walizek. W środku są same sukienki i jedna księga. Delikatnie przesuwa palcami wzdłuż jej grzbietu, zanim ją wyciągnie. Na twarzy Taiyo widnieje ogromne skupienie, jakby bała się, że książka rozsypie się w jej dłoni przy najmniejszym nieostrożnym ruchu.

          Zafascynowana stawiam stopę na pierwszym schodku, za późno przypominając sobie, jak niepewna jest ta konstrukcja. Przestraszona spoglądam w dół, spodziewając się widoku pękających desek i drzazg, dopiero po chwili uświadamiam sobie, że jako duch nic nie ważę. Happy byłby zadowolony. Happy... Natsu... Ciekawe gdzie teraz są, co robią? Unoszę twarz ku niebu i posyłam w stronę zachodzącego słońca delikatny uśmiech, mając nadzieję, że dotrze do gildii, do moich przyjaciół, rodziny.

          — Muszę dostać się w pewne miejsce. — Z zamyślenia wyrywa mnie głos Taiyo. — Sama nie dam rady.

          Patrzę na nią nieprzytomnym wzrokiem. Siedzi na ziemi z kolanami podciągniętymi pod brodę, przyciskając do piersi księgę, jakby był to największy skarb na świecie. Jej oczy są w nieustannym ruchu, szuka zagrożenia, którego i tak nie dałaby rady zobaczyć.

          — Taiyo? — szepczę lekko przestraszona jej zachowaniem.

          — Poproszę o pomoc pewna gildię. Na pewno się zgodzą. Nie cieszą się najlepszą sławą, ale ufam...

          — Taiyo! — przerywam jej, nie ważąc na to, że mój krzyk może ją przestraszyć. — O co chodzi?!

          Odwraca swoją  obojętną twarz w moją stronę, to co widzę w jej oczach sprawia, że moje serce zaczyna bić szybciej. Pustka...  Mruga kilka razy, próbując wyrwać się z tego dziwnego transu, a potem uśmiecha się do mnie przepraszająco, ciągle kurczowo przyciskając do siebie księgę.

          — Abym mogła spróbować przywrócić cię do świata żywych, muszę dotrzeć w pewne miejsce. — Mówi powoli, jakby tłumaczyła coś oczywistego małemu dziecku. — Jednak sama nie dam rady i pewnie będę musiała wynająć kilku magów.

          — Fairy Tail — wyrywa mi się od razu, więc szybko zasłaniam usta dłonią.

          Wzdycha cichutko, pewnie spodziewała się po mnie takiej reakcji.

          — Niedaleko jest inna gildia. — Jej głos jest ledwie słyszalny, przepełniony smutkiem i współczuciem. — Pomagają mi często...

          — Proszę... — szepczę, podchodząc do niej. — Moje życie powinno leżeć w rękach przyjaciół. Tylko im mogę na tyle zaufać.

          — A mi nie ufasz?!

          Cofam się, przerażona jej nagłym wybuchem złości.

          — Przepraszam. — Spuszcza zawstydzona głowę. — Po prostu nie chcę, żeby cierpieli, gdy okaże się, że jednak nie mogę ci pomóc.

          Ma rację, dla nich to byłoby tak, jakbym po raz drugi umarła. Nie chcę narażać ich na taki ból, już dość przeze mnie wycierpieli.

          — Nic im nie mówmy — proszę i już wiem, że nie znajdzie żadnego kontrargumentu.

Przez chwilę siedzi, wolno kiwając głową. Myśli.

          — Dobrze — mówi. — Pójdę poszukać kogoś, kto pomoże mi wysłać zlecenie, a ty, Lucy, wracaj do przyjaciół.

          Patrze na nią i zastanawiam się gdzie podziała się ta nieśmiała dziewczynka, siedząca w rozwalającej się chatce i przepraszająca za to, że chce mi pomóc. Uświadamiam sobie, że ufa mi, potrafi pokazać swoją prawdziwą naturę. Jest najlepszą i najsłodszą istotką, jaką dane mi było poznać i twierdzę tak, mimo że przyjaźnię się z Wendy.

          — Jak mam dostać się do domu? — pytam, zdając sobie sprawę, że nie wiem gdzie jestem.

          — Lucy — odpowiada radośnie. — Jesteś duchem. Nie obowiązują cię prawa rządzące światem śmiertelników, możesz podróżować w czasie i przestrzeni. Nie wiesz nawet, jakie to niezwykłe.

          Jej słowa zamiast mnie pocieszyć, wypełnić nadzieją, sprawiają, że mój żołądek ściska się ze strachu. Jestem zbyt blisko nieistnienia, tak mało brakuje, abym pogrążyła się w jego wiecznych odmętach. Podróżować w czasie i przestrzeni... Na samą myśl czuję się mniej żywa, dostaję napadu mdłości. Przecież to nienaturalne, sprzeczne ze wszystkim, co do tej pory wiedziałam.

          — Lucy? Ciągle tu jesteś?

          — Tak.

          — Proszę, idź już. — Smutek i samotność zawarte w jej delikatnym, słodziutkim głosiku sprawiają, że mam ochotę zostać, pocieszyć ją, ale rozumiem, że potrzebuje chwili samotności. Zdecydowała, że wyruszy w podróż dla osoby, której nawet nie zna, pasowałaby do nas, do Fairy Tail. Chcę jej to powiedzieć, ale gdy tylko przed oczami staje mi budynek gildii, ogarnia mnie nieopisana tęsknota i wszystko dookoła zaczyna się rozmazywać, widzę, że Taiyo coraz szybciej oddala się ode mnie. Krzyczę, choć sama tego nie słyszę, zagłusza mnie świst pędzącego powietrza. Mam zawroty głowy, zaciskam powieki, żołądek podchodzi mi do gardła, już wiem, jak czuje się Natsu w środkach transportu, po tym wszystkim sama też będę miała pewnie chorobę lokomocyjną.

          I nagle wszystko ustaje. Otwieram oczy i widzę, że znajduję się w samym środku gildii. Mimo późnej pory wszyscy wciąż tu są, jednak panuje nienaturalna cisza. Rozglądam się oszołomiona, zastanawiając się, czy przypadkiem nie uszkodziłam sobie słuchu podczas tego dziwnego lotu, ale po chwili dobiega mnie cichutkie, pijackie mamrotanie Cany i moje nadzieję rozwiewają się zupełnie.

          — Wiesz, Gildartsie, że ludzie po śmierci zamieniają się w gwiazdy? Lucy tak mówiła.

          Mężczyzna nic nie odpowiada, tylko uspokajająco głaszcze córkę po głowie.

          —  Nieprawda! — wrzeszczę. — Sama sobie to wymyśliłaś!

          Gdy tylko to mówię, ogarnia mnie poczucie winy. Ona za mną rozpacza, a ja nie mogę powstrzymać się przed krzyczeniem na nią za taka durnotę. Choć wiem, że mnie nie słyszy, robi mi się przykro, nie zasługuję na taka przyjaciółkę. Odwracam się, szukając wzrokiem Natsu. Siedzi na stołku, opiera się plecami o blat i z obojętnością wpatruje się w drzwi.

          — Ciągle mam wrażenie, że ona zaraz tu wejdzie, uśmiechnięta, pełna energii — mówi nagle. — Usiądzie przy barze i zacznie narzekać na brak pieniędzy na czynsz, a potem wyskoczymy razem na jakąś mi.. misję.  — Załamuje mu się głos, a stojąca w pobliżu Mira nie może już powstrzymać łez, upada na kolana i wybucha głośnym szlochem.

          — Doprowadzanie mojej siostrzyczki do płaczu nie jest męskie! — krzyczy Elfman. — Zmierz się ze mną jak mężczyzna.

          Jednak jego oczy też już wilgotnieją.

          — Płacz jest męski... — dodaje na koniec, chcąc wyjść z tej sytuacji z twarzą.

           Lisanna podchodzi do brata i mocno go obejmuje. Żałuję, że nie poznałam jej lepiej. Jest bliska Natsu, więc musi być naprawdę wartościową osobą. Ale wcześniej tyle się działo, myślałam, że mam jeszcze czas. Teraz wiem, że odkładanie rzeczy na później to zły pomysł, mam nadzieję, że moja śmierć uświadomi to choć kilku osobom. Przypatruję się twarzom przyjaciół i widzę na nich smutek i ból. Uczucia, które są mi w tej chwili bliższe niż cokolwiek innego w całym wszechświecie. Zaczynałam nienawidzić się za to, że dzielę się nimi z przyjaciółmi. Ta cisza i ponura atmosfera nie pasują do tego miejsca, do tych ludzi. Gildia, którą znam zawsze jest pełna energii, śmiechu, wrzawy, radości i latających krzeseł, każdy jest tu akceptowany i czuje się jak w domu. Czuję się pusta w środku,  chcę zasnąć, obudzić się za kilka lat, kiedy dla nich będę tylko odległym wspomnieniem i wszystko wróci do normy. Mój wzrok pada na siedzącą niedaleko Greya Juvię, ma obandażowany prawy nadgarstek i wielki plaster opatrunkowy na szyi. Co jej się stało? Jak długo mnie nie było? Co wydarzyło się przez ten czas? Dziewczyna co jakiś czas zerka na ukochanego, ale na jej twarzy nie pojawia się nawet cień zachwytu, czy radości, jest zbyt przybita. Nigdzie nie zauważam swojego ciała, więc domyślam się, że jest już po pogrzebie. Ciekawe gdzie mnie pochowali...

          Nagle drzwi otwierają się z hukiem i do środka wraz z zimnym podmuchem wiatru wchodzi Erza. Twarze wszystkich obecnych odwracają się w jej stronę. Od razu podbiega do niej Natsu, po wyrazie jego twarzy widzę, że do bólu i smutku dołącza gniew i determinacja. Uśmiecham się pod nosem. On jest niereformowalny, nawet gdyby nastąpił koniec świata, zawsze będzie zachowywał się tak samo. Jego prostolinijność i otwartość to cechy, które w nim pokochałam, sprawiają, że jest najlepszym przyjacielem, jakiego mogę sobie wyobrazić.

          — Znalazłaś ich? — pyta, kładąc Tytani dłoń na ramieniu.

          — Nie żyją.

          — Zabiłaś ich?! — Natsu jest naprawdę wściekły. — Cholera!

          — Nie zabiłam! Znalazłam ich martwych kilkanaście kilometrów stąd na południe!

          W oczach Natsu błyszczą gniewne ogniki, ma zaciśnięte zęby, zmarszczone czoło, a wokół pięści płonie ogień. Nie może usiedzieć bezczynnie i choć wie, że bitwa niczego nie zmieni, chce walczyć.

          — Była moją przyjaciółką — syczy.

          — Nie, Natsu! — Dobiega nas mocny, pewny głos Greya. — Nie była twoja przyjaciółką! JEST twoją przyjaciółką! Ona nigdy nie odejdzie, zostanie z nami na zawsze, w naszych sercach.

Nawet nie zdaje sobie sprawy, jak prawdziwe i dosłowne są jego słowa.

Finito. W końcu. Ufff... Jak na mnie to nawet dużo tego wyszło, ale za to zamiera całkowicie akcja. -,- Nie no, jak jedno wychodzi, to drugie się nie udaje. Po prostu zajebiście. 
Jeśli znaleźliście jakiś błąd, to powiadomcie mnie o tym. Leniwa ja.... :3
Z góry dziękuję za wszystkie komentarze, nawet nie wiecie, jak Wasza opinia potrafi zmotywować człowieka do roboty <3