Rozdział 4

Lucy

          — Gray ma rację — mówi Makarov, a wszyscy odwracają głowy w jego stronę.

Mistrz siedzi na barze, w ręku trzyma pusty kufel, jego policzki są jeszcze bardziej zaróżowione niż zwykle. Wydaje się mniejszy, jakby ciężar bólu zbyt mocno go przytłaczał. Wpatruje się w ścianę, nie ma siły popatrzeć nikomu w oczy. A zwłaszcza Smoczemu Zabójcy.

          — Dlaczego nie pozwoliłeś mi iść z Erzą? Może zdążyłbym dorwać ich zanim zginęli — warczy Natsu, ledwie powstrzymując złość.

          — Chłopcze... — Głos staruszka jest pełen smutku, a jego mgliste spojrzenie przenosi się na mojego przyjaciela. — Nie chciałem, żebyś zrobił coś głupiego.

          Ramiona Natsu opadają, szczęka rozluźnia, odwraca się i bez słowa wychodzi z gildii. Widzę jak coraz bardziej przyśpiesza, zlewa się z otaczającą go nocą, w końcu całkowicie znika.

         Chcę za nim pobiec, uspokoić go, ale w gildii wciąż są moi przyjaciele. Przesuwam wzrokiem po ich twarzach, aż zatrzymuję się na Erzie. Z powagą wpatruje się w Makarova, wie, że to nie koniec, że mistrz tak tej sprawy nie zostawi, ja też sobie to właśnie uświadamiam i zalewa mnie fala strachu.

          — Wyruszycie jutro rano — mówi do Tytani i zeskakuje z baru. — Ty, Natsu i Gray. Zniszczycie ich gildię, zrównacie z ziemią. Lucy była naszą przyjaciółką, siostra, zabrali nam ją. Zemsta Fairy Tail będzie straszna.

          Zaciska dłoń w pięść, unosi ją do góry i odwraca wierzchem w stronę gildii. Wszyscy dookoła wpatrują się w niego wyczekująco, ale on nie odrywa spojrzenia od swojego wnuka. Zdają się porozumiewać bez słów, tylko oni wiedzą, o co chodzi. W końcu Laxus wzdycha i spuszcza głowę.

          — Lucy należy do rodziny — mówi i powtarza gest dziadka. — Zawsze będzie nad nami czuwać, a my nad nią.

          Obaj prostują kciuka i wskazujący palec. Cała gildia zamiera w oczekiwaniu na rozwój akcji, ale nic się nie dzieje. Staruszek wraca do picia, a Laxus odwraca się w stronę Evergreen, Bickslowa i Freda.

          Przyciskam dłonie do ust, chcąc powstrzymać łzy. Choć jestem tuż obok, tęsknię za nimi wszystkimi. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak bardzo ich kocham i jak bardzo oni kochają mnie. Ale jest już za późno, żebym mogła okazać im swoją miłość, nie mogę nic zrobić, jestem tylko obserwatorem.

          Gildia powoli zaczyna ożywać, nie powraca ten charakterystyczny dla nas gwar, ale nie ma też głuchej ciszy.

          I wiem, że kiedyś wszystko wróci do normy. Nawet jeśli zostanę w takiej formie na zawsze, będę z nimi, będę patrzyła, jak na ich twarze powraca uśmiech. Jestem spokojna o ich los.

          Kątem oka dostrzegam Erzę dosiadającą się do Greya i Juvie rzucającą jej mordercze spojrzenie, ale nie zwracam na to uwagi. Jest jedna osoba, przy której powinnam teraz być, jedna osoba, którą zaślepia złość i ból, jedna osoba, której tak bardzo chcę pomóc.

          Zamykam oczy i myślę o nim. Widzę jego dziecięcy, niewinny uśmiech i radość w zielonych oczach, jego płonącą nienawiść i krystaliczna miłość, szczerość, nadzieję i wiarę. To wszystko go tworzy, wypełnia, nie chcę teraz niczego oprócz spotkania z nim. Czuję cienką nić, łączącą mnie z jego osobą, która powoli zaczyna się naprężać, poddaję się tej sile.

          Kiedy znów otwieram oczy, jestem tuż przed swoim mieszkaniem. Dookoła panuje gęsta ciemność i dopiero po chwili dostrzegam stojącego kilka metrów dalej Natsu. Wpatruje się w okno mojego pokoju, a na jego twarzy nie ma śladu jakichkolwiek emocji. Nagle zamyka oczy i zaciska powieki, chce odejść, nie może znieść tego miejsca. Niewiele myśląc, rzucam się w jego stronę i przytulam do jego pleców. Robi kilka kroków, nieświadomie ciągnąc mnie za sobą. 

          — Natsu, zostań... — szepczę, a po moich policzkach toczą się kolejne łzy, które skapują na odkryte ramię chłopaka. 

          Zatrzymuje się, jego dłoń sięga w to miejsce i na palcach pozostaje kropla wody. Odsuwam się od niego gwałtownie i ze strachem patrzę na błyszczącą ciecz. Czyżbym miała jakikolwiek kontakt z tym światem? Czy to znaczy, że mogę go jakoś powiadomić o mojej obecności?

          I wtedy unosi twarz ku niebu, chcąc poczuć na skórze kolejne krople deszczu. Nadchodząca ulewa skutecznie zmywa z nas wszystkie złudzenia i wątpliwości. Już nigdy nie będzie tak jak przedtem, wszystko stracone...

          Natsu wzdycha głęboko, znów spoglądając na okno mojego pokoju. Na jego usta wkrada się nikły uśmiech i już wiem, co zamierza zrobić. 

Rozpoczyna wspinaczkę, jego ruchy są szybkie i pewne. Jest jak mała zwinna jaszczurka, która niepostrzeżenie chce dostać się do czyjegoś mieszkania. Gdy tylko ta myśl pojawia się w mojej głowie, z ust wyrywa się cichy chichot. Ciągle nie rozumiem, dlaczego Smoczy Zabójca nie używa drzwi, tylko woli wchodzić oknem. Jednak nigdy nie potrafiłam pojąć wielu jego zachowań i teraz chyba też nie powinnam próbować. On ma swój świat, którego nigdy nie opuszcza, zawsze będzie zachowywał się tak samo nieprzewidywalnie i głupio. Uczepiam się kurczowo jego pleców i pozwalam, aby wniósł mnie na górę.

          Dopiero kiedy chłopak zamyka za sobą okiennice, następuje urwanie chmury.

          — Znowu pada — słyszę za sobą głos Happy'ego i oboje z Natsu krzyczymy przestraszeni. 

          — Co tu robisz? — burczy mag. — Miałeś iść do domu. 

          — Nie chciałem siedzieć sam, wolałem pobyć u Lucy. 

          Natsu podchodzi do lampy i zapala ją. Jego wzrok jest utkwiony w niebieskim kocurze, który bezczelnie rozwalił się w moim łóżku. 

          — Tęsknię za nią — mówi Exceed, a w jego wielkich oczkach zbierają się łzy. 

          Smoczy Zabójca nie odpowiada, idzie wolnym krokiem do łazienki i bierze różowy ręcznik. Dokładnie wyciera nim twarz i włosy, a potem rzuca go w kąt. Mam ochotę nakrzyczeć na niego za takie zachowanie, ale powstrzymuje się, to i tak nie zmieniłoby nic, nawet jeśli mógłby mnie usłyszeć, on jest niereformowalny. 

          Kręcę tylko głową i patrzę, jak gasi lampę, a potem kładzie się na moim łóżku obok Happy'ego. Jego napięte mięśnie w końcu mogą się rozluźnić, nareszcie wydaje się spokojny. Na jego twarzy widać delikatny cień dawnej radości. Choć nie wie, że tutaj jestem, moja obecność uspokaja go. Zaciąga się powietrzem i zamyka oczy. 

          — Czuję jej zapach — mówi. — Mam wrażenie, że wciąż jest z nami. 

          — Gdyby tu była, wygoniłaby cię z łóżka — mruczy zaspany Happy. — Lucy jest wredna. 

          Z ust Natsu wyrywa się chichot. Przeczesuje palcami różowe włosy, ziewając. 

          — Byłaby zła, prawda? 

          Ale Exceed już go nie słyszy, wyczerpany płaczem i bólem, zasnął na mojej poduszce. Biedne, małe stworzonko... Czasem jest wredny i twierdzi, że jestem gruba, ale tęsknie za tymi jego docinkami i za świadomością, że w każdej chwili mogę liczyć na jego lojalność. 

Nastu wolno zsuwa się z łóżka, stara się nie obudzić przyjaciela. Siada na podłodze i opiera głowę o ramę. 

          — Lucy, naprawdę jesteś wredna — mruczy cicho. — Twoje łóżko jest takie wygodne, a ja nie mogę w nim spać. 

          Widzę, jak jego powieki opadają, oddech zwalnia i staje się coraz głębszy. Uśmiecham się, zdziwiona, że tak szybko potrafi zasnąć, a potem siadam obok niego i również zamykam oczy. Wiem, że nie będę spała, nie mam takiej możliwości. Chcę po prostu udawać, że wszystko jest normalnie, wolę nic nie widzieć niż wpatrywać się w czeluści nocy i oglądać świt, który może pochłonąć resztę moich nadziei. 

          Niska, delikatna dziewczyna wpatruje się uparcie w tablicę ogłoszeń. Dopiero świta, więc w gildii jest tylko kilka osób. Nikt nie zwraca uwagi na jej zapuchnięte od płaczu oczy i niepoukładane włosy, wszyscy tak wyglądają. Nie może znaleźć niczego dla siebie, zadania są zbyt skomplikowane dla jednej osoby, a ona nie chce prosić o pomoc Jeta i Droya. Nie ma siły udawać, że wszystko jest w porządku, uśmiechać się i odwalać całą robotę za nich. Ale nie może też tu zostać, musi zapomnieć o wszystkim, co się wydarzyło. Wybranie się na misję w pojedynkę jest najlepszym rozwiązaniem, na jakie wpadła.

          — Co tu robisz? — słyszy za sobą niski, męski głos i odwraca się gwałtownie.

          Prawie uderza nosem w szeroką pierś Gajeela, ale nie odsuwa się. Jest zbyt zmęczona, nie potrafi logicznie myśleć, boi się samotności. 

          Jej zamglone spojrzenie skierowane jest prosto w jego tors, strach wymalowany w jej oczach przywraca wspomnienia, które stara się odsunąć na sam skraj umysłu. 

          Drobna dziewczyna przybita do drzewa, krzyk przerażenia i bólu, obcy znak na jej brzuchu, choć jej drobne ciało może nosić jedynie symbol Fairy Tail. I sprawcą tego wszystkiego jest on sam.

          Brzydzi się swojego wcześniejszego postępowania, ta gildia go zmieniła, naprawiła jego światopogląd. Chce powiedzieć coś, co zmieni jej wyraz twarzy, ale nie wie co. Nie jest delikatnym i taktownym mężczyzną, takie sytuacje nie są dla niego. 

          — Wyglądasz strasznie — burczy i zdaje sobie sprawę, że dziewczyna przeżyła kolejną bezsenna noc. 

          Spodziewa się ciosu, wrzasku albo wyzwisk, ale nic takiego nie następuje. Levy nie ma nawet siły podnieść rąk, aby przygładzić sterczące włosy, wygląd jest jej w tej chwili obojętny. 

          — Szukam jakiejś misji — mówi, cofając się o krok i spoglądając przez ramie na tablicę. 

          — Pójdę z tobą. — Sam nie wie, dlaczego to powiedział, nie ma przecież ochoty znów latać za tym skrzatem i go pilnować. Ale myśl, że miałaby w takim stanie udać się w obce miejsce zupełnie sama przyprawia go o dreszcz, a poza tym atmosfera panująca w gildii jemu także nie odpowiada. Widok Salamandra bez tej blondyny u boku jest przygnębiający. Kiedy przybył do Fairy Tail, ona już tu była, nie potrafi wyobrazić sobie tego miejsca bez niej. 

          O dziwo Levy nie protestuje. Zrywa tylko pierwsze z brzegu ogłoszenie i idzie w stronę wyjścia, nie informując o tym nawet Mirajane. 

Lucy

          Patrzę, jak Natsu opróżnia moją lodówkę i szlag mnie trafia. Ten idiota zje wszystkie zapasy i na pewno nie przyjdzie mu do głowy, żeby je uzupełnić. 

          — Zostaw to! — Próbuję mu odebrać kawałek ciasta, ale moje próby są bezsensowne. Wszystkie te książki o duchach, które mówią, że mogą one poruszać przedmiotami jedynie siłą woli, również kłamią. Ten kretyn ma szczęście, gdyby było inaczej, na jego głowie rozbiłby się już z co najmniej z tuzin talerzy. 

          — Natsu, rozpal pięść. Muszę usmażyć jajka.

          Odwracam głowę i ze zdziwienia puszczam trzymaną przez Smoczego Zabójcę szarlotkę, a szczęka opada mi do podłogi. W naszą stronę leci Happy z patelnią w łapkach, zatrzymuję się tuż nad Natsu. 

          Załamana kucam w kącie i zaczynam kołysać się na piętach, przyciskając pięść do ust. 

          — Oni rozwalą moje mieszkanie, rozwalą moje mieszkanie...

          Obraz Natsu i Happy'ego przyrządzających śniadanie w mojej kuchni, będzie mnie prześladował do końca nędznej egzystencji. 

          — Powinniśmy to posprzątać — mówi kocur, zajadając się rybką.

          Czy ja miałam w lodówce jakąkolwiek rybę? 

          Chłopak przesuwa wzrokiem po pootwieranych szafkach, rozsypanej mące, porozrzucanych naczyniach, rozdeptanych jajkach i wysypanych płatkach, ale nic nie robi sobie z tego widoku. 

Gdybym tylko mogła do dotknąć, zabiłabym go. Jak on mógł doprowadzić moje czyściutkie mieszkanie do takiego stanu w piętnaście minut? Zawsze tak dbałam, aby wszystko leżało na swoim miejscu, aby nic nie walało się po podłodze, a on co? Gdy tylko znikam, zamienia wszystko w ruinę. 

           — Posprzątamy wieczorem — mówi i wybiega z kuchni. Wieczorem?! Czyli oni zamierzają dzisiaj też tu spać?!

Długo to trwało, ale nareszcie skończyłam rozdział. Wiem, że jest przesłodzony i ogólnie rzyga tęczą, ale niestety nic innego nie mogłam wymyślić. W następnym znajdzie się trochę jakiejś akcji, przynajmniej taką mam nadzieję...