Stinlu ,,Upadła gwiazda"

Świat zaczynał pogrążać się w mroku. Cienie przechodzących obok mnie ludzi stawały się coraz dłuższe. Wszystko było zniekształcone, zamazane. Mijane przeze mnie budynki wydawały się śmiesznie małe, takie nic nieznaczące w porównaniu z wielkością całego wszechświata wypełnionego miliardami gwiazd. Uniosłam głowę ku niebu i uśmiechnęłam się słabo. Tak bardzo chciałabym zobaczyć siebie z perspektywy jednego z ciał niebieskich. Byłam dla nich małym robakiem, którego należy rozdeptać, gdy tylko nadarzy się okazja, czy słodkim zwierzątkiem, które rozśmiesza ich w chwilach smutku? Czy gwiazdy w ogóle mogą się smucić? Gdy byłam mała traktowałam je jak przyjaciółki, jedyne istoty, do których mogłam zwrócić się o radę po śmierci mamy. Kim ja wtedy byłam? Jaki był mój stosunek do innych ludzi, do świata? Jakim byłam człowiekiem? Nie pamiętałam... Nie pamiętałam już prawie nic, nie chciałam pamiętać.

Ojciec, chcąc, abym stała się wzorową uczennicą, wysłał mnie do najlepszej akademii dla młodych pań w kraju. Niestety miał pecha, w internacie trafiłam do pokoju, którego lokatorki skutecznie opierały się wszelkim próbom wpojenia im zasad, według których powinna żyć dama. Gdyby tylko wiedział, na co idą jego pieniądz, najpewniej powyrywałby wszystkie włosy z głowy sobie i mi.

Roześmiałam się głośno, nie zważając na zdziwione spojrzenia ludzi. Odkąd zamieszkałam z tymi dziewczynami, całe moje życie się zmieniło. Nie obchodziło mnie już, co myślą inni, liczyło się moje zdanie, moje potrzeby. Ci, którzy mnie poznali, pokochali prawdziwą Lucy. Po raz pierwszy w życiu nie musiałam nikogo udawać, odgrywać żadnej roli. Podobało mi się to. I to bardzo.

Podeszłam do drzwi swojego pokoju i mocno szarpnęłam za klamkę. Byłam pewna, że dziewczyny podjęły kolejną próbę zabarykadowania się. Jednak tym razem grubo się pomyliłam. Drzwi ustąpiły niespotykanie łatwo, a ja z hukiem upadłam na podłogę, obijając sobie boleśnie tyłek i nadrywając jakiś mięsień w ramieniu.

— Lucy, co ty, do cholery, znowu wyprawiasz? — burknęła Cana i pociągnęła kolejny łyk z puszki piwa, których zapewne już kilka dzisiaj wypiła. — Chcesz nam wyrwać drzwi?

Zmrużyłam wściekle oczu i posłałam jej zabójcze spojrzenie, jednak ona nic sobie z tego nie robiła, była zajęta przymierzaniem kolejnej długiej spódnicy. Weszłam do środka i zobaczyłam istny chaos, wszędzie walały się ubrania, buty i jedzenie. Normalka.

Na moim łóżku siedzieli Natsu i Gray  i zawzięcie okładali się pięściami.  Poduszki, które rano tak dokładnie ułożyłam, teraz służyły jako siedzenia, na których Elfman trzymał swój durny tyłek. Zaczynałam być coraz bardziej wkurzona. Oni znowu tutaj byli, a dziewczynom zupełnie to nie przeszkadzało. Skakały po prostu po całym pokoju i szykowały się do wyjścia. Nie zwracały uwagi obecności chłopaków, nawet przebierały się przy nich. To zaczynało się robić trochę dziwne.

— Wynoście się stąd! — wrzasnęłam. — Natsu, wywalaj z mojego łóżka!

Chłopak popatrzył na mnie spode łba i zrobił obrażoną minę.

— A on? — Wskazał palcem na śmiejącego się Graya.

— Mówię do ciebie, nie do niego!

Oczywiście moje wrzaski na nic się nie zdały. Oni i tak dalej robili to, na co mieli ochotę.

Westchnęłam zrezygnowana i usiadłam na podłodze, bo wszystkie łóżka krzesła i inne meble były pozajmowane, albo przez moich przyjaciół, albo przez ubrania. Rozejrzałam się dookoła i ogarnęło mnie dziwne wzruszenie. Ci ludzie nauczyli mnie życia, dzięki nim otworzyłam się na piękno otaczającego mnie świata, zerwałam krępujące mnie więzy i stałam się sobą.

Pamiętam, że pierwszą osobą, jaką spotkałam po przyjeździe do miasta, był Natsu. Latał po ulicach, próbując złapać swojego kota. Przewracał się i krzyczał, żeby ktoś mu pomógł, ręce miał umazane w niebieskiej farbie. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłam niebieskiego kota. Nie wiem, co podkusiło go, aby tak skrzywdzić swojego zwierzaka, ale efekt był piorunujący. Doskonale do siebie pasowali. On — różowy, kot — niebieski. Nikt nigdy nie dowiedział się, jaki był naturalny kolor włosów Natsu, wszelkie odrosty były od razu pokrywane świeżą warstwą farby. Ten wariat uparcie utrzymywał, że nigdy nie farbował włosów, ale kto mu tam wierzył?

Natsu zaprowadził mnie do pewnego baru, o dość specyficznej nazwie: Fairy Tail. No i się zaczęło... Od tej pory nic już nie było normalne. Może gdybym trafiła do innego pokoju, gdybym mieszkała z innymi dziewczynami, presja środowiska nakazałaby mi zaprzestać bywania w Fairy Tail, ale nie... Musiałam zamieszkać z Erzą, Mirą, Levy, Juvią i Caną. Moje współlokatorki również były stałymi gośćmi tego klubu, tak jaki i większość chłopców z sąsiedniego internatu, którzy zresztą w swoich pokojach przebywali dość rzadko, woleli nasz, albo dziewczyn mieszkających obok.

— Dobra! — westchnęła Erza. — Jestem gotowa! Wychodzimy!

Piękna dziewczyna o czerwonych włosach nazywana przez nas Tytanią nic nie robiła sobie z tego, że większość osób, w tym ja, nie zdążyła się jeszcze przebrać. Jednak wszyscy tak się jej bali, że nikt nie śmiał zaprotestować.

— Natsu, widziałeś może Gajeela? — Usłyszałam zawstydzony głos Levy i na moją twarz wpłynął chytry uśmiech. A więc jednak miałam rację! Ona coś do niego czuje.

— Eeeee... — Natsu wyglądał, jakby próbował sobie coś przypomnieć. — Jego kot chyba znowu uciekł...

— Uciekł? — prychnął Gray. — Ty go wypuściłeś, kretynie.

— Zamknij się, idioto!

I znów zaczęli się okładać pięściami. Erza postanowiła wkroczyć do akcji, a więc reszta dziewczyn miała okazję, aby wciągnąć na siebie jakieś bluzki i spódniczki, zanim Tytania znów zarządzi, że czas na wyjście.

— Ja nie idę... — powiedziałam, kładąc się na puchowym dywanie i wyciągając spod pleców starą kanapkę. — Jestem zmęczona.

— Nie możesz! — krzyknęła nagle Cana i zaczęła mną potrząsać. Spódnica zsunęła jej się na biodra, krótki top ledwie zasłaniał jej piersi.  — Musisz iść, widziałam coś w kartach!

Cana uparcie utrzymywała, że jej rodzina pochodzi ze znakomitego cygańskiego rodu pałającego się od pokoleń magią. W całym naszym pokoju stały wszelkiego rodzaju świeczki ochronne, a ona sama co jakiś czas wróżyła nam z kart. Nikt za bardzo nie wierzył w te brednie, bo dziewczyna zazwyczaj była napita, ale faktem było, że rzadko kiedy się myliła.

— Idziemy! — zarządziła Erza, otrzepując teatralnie dłonie.

Natsu i Gray z trudem podnieśli się z podłogi i popełzli za nią spokojni jak mało kiedy.

Na zewnątrz było całkiem ciemno. Szliśmy wąskimi ulicami, popychając się  i śmiejąc głośno. W pewnym momencie Natsu przystanął, uniósł głowę ku górze i zawył głośno.

— Jestem wilkołakiem — wrzasnął.

— Myślałem, że smokiem. — Gray wyraźnie chciał go sprowokować.

Na szczęście byliśmy już u celu. W tym miejscu mogli się bić do woli. Przez okno zobaczyłam Mirajane krzątającą się przy barze, Gromowładnych i Juvię biegnącą ku drzwiom, aby przywitać ,,panicza Graya”. Wiedziałam jednak, że w środku przebywało o wiele więcej osób. Niedługo impreza się rozkręci. Większość osób czekało na Canę, aby móc się z nią napić i spróbować ją upić. Ha, nigdy im się to nie uda. Pozostawało im modlić się tylko, żeby nie wbił nagle ojciec dziewczyny i nie porozstawiał ich po kątach.

— Zaraz do was dołączę — mruknęłam, bo zakręciło i się w głowie na samą myśl o gigantycznym kacu, jaki mnie jutro czeka.

Oparłam się o mur i popatrzyłam na bezkresne niebo. W tym miejscu nie było widać gwiazd, zagłuszały je zbyt ostre światła miasta.

— Nie wejdziesz do środka? — Cichy głos wyrwał mnie z zamyślenia.

Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam Stinga. Odruchowo cofnęłam się o krok. Ten facet oznaczał kłopoty. Rozejrzałam się dookoła, aby sprawdzić, czy Natsu przpadkiem nie wyszedł z baru. Gdyby się spotkali, któryś na pewno znowu skończyłby w szpitali, a któryś na komisariacie. Nienawidzili się i przy każdej możliwej okazji próbowali pozabijać.

— Co tutaj robisz? — zapytałam, próbując ukryć drżenie głosu.

Jako odpowiedź dostałam tylko jego cichy śmiech. Zrobił jeden krok do przodu, wchodząc w światło wypadające z okna Fairy Tail. Przerażona rozejrzałam się dookoła z nadzieją, że nie zobaczę żadnego z przyjaciół. Naprawdę nie lubiłam tych bijatyk, za bardzo bałam się, że komuś może się coś stać.

— Odejdź stąd! — pisnęłam.

Zmrużył oczy, jakby się nad czymś zastanawiał.

— Dobrze — powiedział. — Ale ty pójdziesz ze mną.

Moje źrenice rozszerzyły się z przerażenia. Co on miał zamiar ze mną zrobić? Do czego byłam mu potrzebna? Zaczęłam się powoli cofać, a potem odwróciłam się i rzuciłam do ucieczki. Nie chciałam, żeby tu został, ale nie miałam zamiaru pozwolić mu mnie zabrać.

Moje stopy uderzały głośno o chodnik, łokcie ocierały o ściany mijanych budynków, w których cieniu chciałam się ukryć, co jakiś czas trafiałam na brudną kałużę, miałam nadzieję, że zostały one po ostatnim deszczu, a nie powstały w jakiś mniej przyjemny sposób. W powietrzu unosił się duszący zapach wymiocin i pleśni, wszędzie walały się poprzewracane kosze na śmieci. To nie była przyjemna okolica. W końcu zatrzymałam się gwałtownie, próbując chwycić oddech. Obejrzałam się do tyłu, ale nikogo za mną nie było. Skoro mnie nie gonił, to po cholerę tak daleko biegłam? Teraz nie wiedziałam nawet ja wrócić.

— Czyli jednak zdecydowałaś się ze mną iść.

Krzyknęłam, słysząc jego głos i szybko rozejrzałam się, próbując zorientować się, gdzie konkretnie stoi mój przyszły oprawca. Otaczały mnie same cienie, miałam wrażenie, że w każdym z nich czai się potwór gotowy mnie pożreć. Uliczka była wąska, zbyt wąska, zaczynałam tracić panowanie nad sobą. Skierowałam spojrzenie ku niebu, szukając wsparcia u gwiazd i zobaczyłam go. Siedział na dachu jednego z niższych budynków, a jego biała koszulka wyraźnie odcinała się od czarnego nieba. Zaczął powoli schodzić, a moje serce stawało za każdym razem, gdy pokonywał jakąś bardziej niebezpieczniejszą przeszkodę. Ja naprawdę nie znosiłam, kiedy komuś działa się krzywda. Nawet jeśli ten ktoś uchodził za wroga w oczach moich przyjaciół.

Na szczęście chłopak bez problemu znalazł się na dole. Dopiero wtedy przypomniałam sobie, że powinnam uciekać. Jednak było już za późno. Chwycił mnie za ramie i mało delikatnie pociągnął w głąb uliczki.

— Zamknij oczy — nakazał tak złowrogim tonem, że nawet przez myśl nie przeszło mi, żeby go nie posłuchać. — Wyciągnij dłoń.

Bez żadnego sprzeciwu wykonałam jego polecenie.

— Złap się mocno. —  Moje palce, prowadzone jego dłonią, natrafiają na jakiś drążek. — Dobrze, teraz druga ręka. Podnieś stopę. Ostrożnie. Nie bój się, jestem za tobą.

Nie bałam się. Nie wiedziałam, czemu, ale nie bałam się. Już nie. Byłam skupiona jedynie na jego hipnotyzującym głosie. Otaczał mnie, otulał jak ciepły koc, sprawiał, że byłam gotowa zrobić wszystko, czego sobie tylko zażyczy. Czułam jego silne ramię, obejmujące mnie w pasie i gorący oddech na szyi, już niczego więcej nie potrzebowałam.

— Możesz otworzyć oczy... — szepnął wprost do mojego ucha.

Znajdowałam się gdzieś bardzo wysoko. Przede mną rozciągała się panorama miasta, oświetlone budynki i ulice wyglądały niesamowicie z tego miejsca. Złota aura unosząca się nad miastem powodowała, że czułam się jak w bajkowej krainie. Byłam panią tego świata. Dopóki nie popatrzyłam pod stopy.

Krzyknęłam przerażona i odwróciłam się gwałtownie, wtulając się w Stinga. Miałam straszny lęk wysokości, a ten idiota postawił mnie przy samej krawędzi dachu, centymetr dalej rozciągała się już przepaść.

Zszokowany cofną się o krok, ale nie wypuścił mnie ze swoich objęć, za co byłam mu wdzięczna.

— Co się stało? — zapytał, wciąż nie mogąc się otrząsnąć. — Nie podoba ci się?

Z trudem łapałam powietrze do płuc i wiedziałam, że cała się trzęsłam.

— Mam lęk wysokości — wysapałam.

Poczułam drżenie jego klatki piersiowej, kiedy tłumił śmiech. Miałam ochotę go uderzyć, ale za bardzo się bałam.

— Spokojnie — powiedział, delikatnie głaszcząc mnie po włosach. — Jestem tutaj, nie dam ci spaść.

Zaufałam mu, sama nie wiedziałam nawet, dlaczego. Pozwoliłam mu odwrócić mnie z powrotem w stronę miasta, ale tym razem objął mnie mocniej. Mając za sobą jego umięśnione ciało, czułam się dziwnie bezpieczna.

Jego dłoń powędrowała do mojej szyi, trzymał ją tam przez chwilę, a potem uniósł mój podbródek ku górze.

Ze zdziwienia otworzyłam usta. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby gwiazdy świeciły tak jasno! Nietłumione przez miejskie światła migotały wesoło, zabierając nas do całkiem innego wymiaru. Nawet jako małe dziecko nie czułam z nimi tak głębokiej więzi jak w tej chwili.

— Kiedy byłem mały, obiecałem sobie, że wszystkie gwiazdy jakie istnieją będą należały do mnie. — Głeboki, hipnotyzujący głos Stinga odbierał mi zdolność oddychania, sprawiał, że przez całe ciało przechodziły dziwnie przyjemnie ciarki. — Na tym niebie świeci niezliczona ilość gwiazd. Jednak brakuje jednej. Pewniej nocy została strącona na ziemię. Teraz jest moim kluczem do zdobycia pozostałych.

Przerwał na chwile, a ja wstrzymałam oddech.

- Do zobaczenia, Gwiazdeczko.

Poczułam przeszywający chłód i już go nie było. Pustka. Gwałtownie cofnęłam się o krok, aby być jak najdalej od krawędzi dachu i rozejrzałam się dookoła. Zniknął. Zostawił mnie tutaj samą. Nie wiedziałam, gdzie jestem, bałam się zejść. Przy następnym spotkaniu miałam zamiar rozszarpać tego idiotę na kawałki, albo jeszcze lepiej — nasłać na niego Erzę.

Próbowałam udawać, że jestem wściekła, ale tak naprawdę jeszcze nigdy nie byłam taka spokojna, taka szczęśliwa.

Cholercia, wyszło to trochę długie. Przepraszam, Ran, że nie jest jakieś tam specjalnie słooodkie, ale jakoś tak wyszło. No i za mało Stinga, wiem to.... ;-; Jednak jestem z siebie dumna,bo napisałam dwa One-shoty w ciągu jednego tygodnie i zaczęłam jeszcze rozdział, a tydzień miałam cholernie zawalony. Nie wiem, jak ja to zrobiłam xD

Z dedykacją dla Ran Nishi! ;)