Zerlutsu ,,Próbując zapomnieć''

Żyję. Znów jestem tutaj, próbując zapomnieć, chcąc zmyć z siebie skazę, którą mnie naznaczył. Jednak to nie takie łatwe. Mój umysł nie potrafi wymazać wspomnień. Prześladują mnie każdej nocy, nawiedzają zawsze, gdy jestem za słaba, aby się przed nimi bronić. I powraca też cień, pochłaniający powoli moją poszarpaną duszę i obolałe ciało. Tylko jego ciepłe dłonie i płonący w żyłach ogień potrafią dać upust mojemu cierpieniu, choć na chwile przywrócić mnie do świata żywych.

Przytula mnie i przykłada czoło do mojego. Mogłabym tak spędzić wieczność, czując, że znów żyję. Ale on musi iść, widzę to w jego oczach. Odsuwam się więc na bezpieczną odległość i podciągam kolana pod brodę. Nie chcę, żeby zobaczył, jak bardzo cierpię przy każdym pożegnaniu, jak bardzo boje się samotności.

— Niedługo wrócę — obiecuje  i uśmiecha się z nadzieją.

Wierzę mu, wierzę w niego, zawsze wierzyłam.

Wychodzi.

Umieram.

Pochłania mnie cień, cień mojego kata. A one znów powracają. Obrazy, których tak usilnie staram się pozbyć. Gdy braknie jego płomieni, nie mam czym odgonić pochłaniającej mnie ciemności.

Umieram.

Po raz kolejny.

A one wygrywają.

Szłam na spotkanie z nim, byłam sama. Powiedział kiedyś, że ma dla mnie propozycję, że mogę  uratować przyjaciół przed śmiercią, powstrzymać walkę, którą  i tak byśmy przegrali. Zaufałam mu, choć dobrze wiedziałam, że nie powinnam. Był niebezpieczny, niepokonany, miał po swojej stronie stulecia doświadczenia, to on tworzył ery, pozostawał bezstronny, albo niszczył. Ale nigdy nie przypuszczałam, że zniszczy także mnie i to w tak brutalny sposób.

Dookoła panowała noc. Wszystko znikało w odmętach ciemności, w cieniach czających się za każdym rogiem. Wyłonił się z nich bezszelestnie, bo przecież miał taki sam mrok w sobie jak one. Stanął przede mną z wymalowaną na twarzy obojętnością godną potwora. I wtedy zrozumiałam, jak wielki błąd popełniłam. Cofnęłam się o krok, ale było za późno. Jego zimne spojrzenie utkwione było w mojej twarzy, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Nie bylo śladu tego chłopca, który żałował swoich grzechów, który chciał, aby Natsu go zabił. Stał przede mną Czarny Mag, który już nie doceniał wartości ludzkiego życia. W każdej chwili mógł przywołać armię demonów, zniszczyć wszystko, co nas otaczało.

— Porozmawiajmy o mojej propozycji. — W jego głosie słyszałam obietnicę cierpienia, zagłady, rychłej śmierci.

Przełknęłam głośno ślinkę i pokręciła przecząco głową.

— Nie! — powiedziałam pewnie.

Nie żałuję tej decyzji. Wiem, że ochroniłam przyjaciół.

Jestem zwycięzcą.

Oddycham głęboko, starając się uspokoić. W tym miejscu chcę się zatrzymać. Tu. Teraz.

Ale one nie dają za wygraną, znów próbują dostać się do mojego umysłu.

Zaciskam mocno powieki, wbijam  palce w miękką kołdrę, wiję się na łóżku jak wąż, otwieram usta do krzyku, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk... To wszystko na nic. One powracają. Zatruwają mnie.

Umieram.

Moja odpowiedź rozwścieczyła go. Na obojętnej dotąd twarzy pojawia się, chęć zemsty.

— Nie bój się! — Jego słowa wcale mnie nie uspokajają, wręcz przeciwnie. — Nie uderzę cię, zrobię coś o wiele gorszego.

To był mój koniec. Chciałam się ukryć w cieniach, opatulić się nimi jak kocem, zniknąć, ale one były posłuszne tylko jemu, on był ich panem.

A potem był już tylko ból, strach, bezsilność, upokorzenie... I ciemność. Nie potrafiłam się bronić, nie mogłam się ruszyć, nie krzyczałam. W tamtej chwili pragnęłam tylko umrzeć, nie wiedziałam, jak spojrzę przyjaciołom w oczy. Na moim ciele pozostawiał niezliczona ilość ran, ale w najgorszym stanie była dusza. Rozszarpał ją na setki drobnych kawałeczków, rozrzucił po ziemi i zdeptał, zrównał z błotem. Modliłam się o smierć, która przychodziła zbyt wolno. Nie zdołały jej przyśpieszyć nawet krwawe łzy.

Jego zemsta była okrutna, godna potwora, za którego go uważano.

Po wszystkim upuścił moje bezwładne ciało i po prostu odszedł. Nic go już nie obchodziłam, odrzuciłam propozycję, której nawet nie zdążył podać, byłam śmieciem. Nieczysta, naga, skażona... Taką znalazł mnie on. Jego ciepłe dłonie były pierwszym, co poczułam odzyskując świadomość, jego pełne wściekłości oczy — pierwszym co zobaczyłam.

I już wiedziałam, że zemści się za mnie, za to co mnie spotkało.

Czyjeś dłonie dotykają  moich ramion. Próbuję się wyrwać, ale bezskutecznie. Otwieram oczy i widzę jego pełną bólu twarz. Powoli się uspokajam, jednak przez moje ciało wciąż przechodzą niekontrolowane drgawki. Tylko jemu pozwalam się do siebie zbliżyć, tylko on jest dostatecznie szczery, sprawiedliwy, silny, żeby mój dotyk nie mógł go naznaczyć, zanieczyścić jego duszy.

— Spokojnie... — szepcze, tuląc mnie do siebie. — Jestem tutaj. Nic ci nie grozi.

Nigdy tego przy mnie nie powiedział, ale wiem, że obwinia się o to, co się stało. Nie było go wtedy przy mnie, nie mógł mnie obronić. Nie potrafię mu powiedzieć nawet, jak bardzo się myli.

Trzęsę się coraz mniej. One zaprzestają próby dostania się do mojej głowy, znikają w świetle jego ognia.

— Zaraz zrobimy ci coś do jedzenia — mówi sztucznie wesołym głosem. — A potem przyjdzie Erza i pójdziecie się umyć.

Po tym co się stało, prawie wcale nie jem, nie mam apetytu, wszystko smakuje śmiercią, bólem, upokorzeniem. Jedzenie wciskają we mnie na siłę. Nie pozwalają mi też samej wchodzić do łazienki, boją się, że sobie coś zrobię. Zawsze ktoś musi przy mnie być, choćby obserwując mnie z daleka. Nie wiem, kto został ze mną, kiedy on wyszedł i nie obchodzi mnie to. Ważne, że ta osoba wiedziała, że nie wolno mnie dotykać i zbliżać się do mnie.

Unoszę twarz do góry i napotykam jego spojrzenie, a w nim kropelkę nadziei. Nie chcę go zawieść, zasmucić jeszcze bardziej.

Uśmiecha się delikatnie, a ja próbując go naśladować, wykrzywiam usta w dziwnym grymasie. Zbyt długo tego nie robiłam, zapomniałam, jak władać mięśniami twarzy.

Zaskoczyłam go. Jego źrenice rozszerzają się do granic możliwości, usta otwierają.

— Lucy... — szepcze i wybucha radosnym śmiechem. — Lucy!

— Natsu... — mówię z trudem, mój głos jest ochrypły, zbyt długo go nie używałam. — Bądź... Zawsze...

Bezwładnie osuwam się w jego ramionach i ogarnia mnie senność.

Jednak żyję.

Przy nim.

Dla niego.

Żyję...

Doooooobraaaaaaaaaaaa....... Bez komentarza. Nie wiem, co to ma być... Planowałam zrobić to całkowicie inaczej, jakoś zabawniej, taką niby parodię, nawet zaczęłam to pisać, współpracując z moimi dziwnymi kumplami (miśki służyły za bohaterów, taki mini teatrzyk w ich wykonaniu xD) Szelia, bardzo Cię przepraszam, kochana, za to dziwne coś ;-; No i oczywiście znowu ,,rzygamy tęczą" zamiast hentai -,- Nie wiem dlaczego...

Z dedykacją dla  Shelii Yuuriko ;)