Rozdział 7

Lucy

No dobra — myślę załamana. — Trzeba w końcu odwiedzić Taiyo.

Mimo świadomości, że ta dziewczyna jest gotowa zadać sobie sporo trudu, aby mnie przywrócić do świata żywych, nie mam najmniejszej ochoty sprawdzać, jak sobie radzi. Nie chcę zostawiać swoich przyjaciół samych. Przyjemnie się wędruje, słuchając bezustannych kłótni Natsu i Graya, widząc zabójcze spojrzenie Erzy i patrząc na słodziutką buzię Happy'ego. Nie jest tak radośnie jak kiedyś, w ich oczach wciąż widać głęboko zakorzeniony smutek i obietnicę zemsty. Boli mnie to. Chcę widzieć ich uśmiech, szczęście wymalowane na twarzach, jednak wiem, że to tak szybko nie nastąpi. Jeśli nie uda się Taiyo mnie przywrócić, minie sporo czasu, nim na ich twarzach zagości naprawdę szczery i serdeczny uśmiech.

Natsu powoli zaczyna zwalniać, Erza i Gray nie zwracają na to uwagi i prą dalej na przód. Przez chwilę waham się, aż w końcu decyduję, że nie biegnę za tatą dwójką, tylko zostaję w tyle ze Smoczym Zabójcą. Chłopak odwraca głowę w moja stronę i nasze spojrzenia się spotykają. Patrzy mi w oczy, mam wrażenie, że to spojrzenie sięga głęboko, wprost do mojego serca. Iskry przelatujące między nami wzniecają we mnie mały płomyczek, a potem już ogromny ogień. Nie mam już ciała, które mogłoby nas ograniczać, czuję, że gdybym teraz chciała, mogłabym przeniknąć jego duszę, złączyć nas w jedno... Mam cholerną ochotę to zrobić. I nagle uświadamiam sobie, że on mnie nie widzi, że dla niego nie żyję. Mój cały zapał maleje, zrezygnowana odwracam się, podążając za jego wzrokiem. Przed nami rośnie ogromne drzewo rzucające wokół pnia rozległy cień. Przypominam sobie, jak jeszcze kilka dni temu siedzieliśmy tam razem, odpoczywając przed dalszą drogą. Ciągle pamiętam szorstką fakturę kory ocierającą mi plecy i przyjemną ciszę, jaka nastąpiła, gdy nie miałam już siły narzekać.

— Lucy... — Jego gorący oddech owiewa mi szyję, przyjemnie drapie, roznieca na nowo ugaszony wcześniej przez wątpliwości ogień. Stoi tuż za mną, nawet nie zauważyłam, kiedy podszedł tak blisko...

— Zboczeniec!!! — krzyczę, odskakując od niego i rumieniąc się mocno.

Natsu kręci głową, a na jego twarzy pojawia się słaby uśmiech.

— Tyle już w życiu straciłem. Dlaczego musiałem stracić także ciebie?

Po chwili biegnie już w stronę Graya i Erzy, a ja zostaję sama, wciąż wpatrzona w tamto drzewo. Po raz pierwszy, odkąd umarłam, naprawdę chcę, aby on wiedział, że przy nim jestem. Nawet jeśli nadzieja, którą mogę w nim wzbudzić, ma być bezpodstawna i ma zranić go jeszcze bardziej, chcę, aby wiedział, że mnie nie stracił, że nigdy mnie nie straci, że zawsze będę przy nim. Uświadamiam sobie ze smutkiem, że muszę porozmawiać o tym z Taiyo, tylko na niej mogę w tej chwili polegać, potrzebuję jej jako mojego kontakty ze światem zewnętrznym.

Ostatnie pełne żalu spojrzenie w stronę przyjaciół, a potem już tylko ogłuszający świst powietrza, mnóstwo barw i obraz Taiyo.

Po chwili stoję już na wąskiej ścieżeczce wijącej się wśród drzew. To, co widzę, sprawia, że krew gotuje mi się w żyłach.  Drużką idzie postawny mężczyzna, a ja mam ochotę go zabić. Smoczy Zabójca prze do przodu, nie zważając na idące za nim zmęczone dziewczyny, widać, że nie nadążają za jego szybkim krokiem. Levy podtrzymuje Taiyo, która mimo to wciąż się o coś potyka. Życie niewidomej dziewczyny musi być bardzo ciężkie, zwłaszcza kiedy inni nie zdają sobie sprawy z kłopotów, jakie sprawiają jej podstawowe czynności.

— Taiyo... — szepczę cichutko, aby jej nie przestraszyć, ale i tak widzę, że dziewczyna wzdryga się na dźwięk mojego głosu.

— Coś się stało? — pyta zdziwiona Levy, patrząc z niepokojem na dziewczynę.

Ta tylko kręci przecząco głową, ale ja widzę jeszcze delikatny uśmiech skierowany w moją stronę i prawie niedostrzegalne skinienie głowy.

Oddycham głęboko i również unoszę kąciki ust do góry. Zleceniem zajmują się Gajeel i Lecy, wszystko idzie po naszej myśli. Ta dwójka na pewno nie porzuci misji przed jej wykonaniem, tego mogę być pewna. Przynajmniej o bezpieczeństwo Taiyo nie muszę się martwić. Widać, że Levy ją polubiła i choćby nie wiem, co się działo, nie da jej skrzywdzić , a Gajeel na pewno stanie po jej stronie. Ten z pozoru nieprzyjemny typek spod ciemnej gwiazdy zawsze chroni moją małą przyjaciółkę i jest w stanie za nią nawet oddać życie.

Twarz McGarden przybiera złowrogi wyraz, widać na niej oznaki zmęczenia: kropelka potu spływa po jej czole, a policzki są zaróżowione.

— Stop — krzyczy nagle i zatrzymuje się, ciężko oddychając.

Zdezorientowana Taiyo puszcza jej ramię, odsuwa się i  przestraszona kręci głową na wszystkie strony. Nigdzie nie wyczuwa niebezpieczeństwa, ale zdaje sobie sprawę, że jej czułe zmysły czasem na niewiele się zdają.

Gajeel również nie wie, co się dzieje. Marszczy brwi i odwraca się w naszą stronę. Napotyka spojrzenie Lecy i przez jego oblicze przechodzą oznaki zdezorientowania.

— Zrobimy teraz postój — burczy, kiedy w końcu dociera do niego w jakim stanie są dziewczyny, i odwraca szybko wzrok. Odnajduje szybko jakąś polankę i prowadzi na nie towarzyszki podróży.

Kiedy w końcu zmęczeni siadają na powalonym pniu, Smoczy Zabójca nie spuszcza oka z Taiyo. Na jego twarzy nie ma śladu dobroci, współczucia czy ciepła, jest tylko zimna podejrzliwość.

Atmosfera staje się coraz bardziej napięta, już nawet Levy nie próbuje załagodzić sytuacji miłymi słówkami i uśmiechem, poddaje się. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Nawet nie chcę wiedzieć, jak oni czują się w tej sytuacji. Przełykam głośno ślinkę i mam wrażenie, że ten dźwięk niesie się po całym lesie.

— Pójdę poszukać jakichś owoców — mówi Taiyo, wstając, a jej głos brzmi, jakby za chwilę miała się rozpłakać.

— Nie! — protestuje szybko Levy i również się podnosi. — Musisz odpocząć, a poza tym to niebezpieczne.

— Nic mi nie będzie, poradzę sobie. Zostawię was na chwilę samych. — Spuszcza pokornie głowę, a po jej policzkach spływają przezroczyste łzy. — Zastanowicie się, czy nadal chcecie kontynuować tą misję. Nie będę miała wam za złe, jeśli zrezygnujecie.

Po tych słowach rusza wolno w stronę ściany drzew, daje mi znać delikatnym ruchem ręki, żebym poszła za nią, a potem wchodzi między pnie.

— Ona coś ukrywa, nie mówi nam całej prawdy, Levy. — Słyszę jeszcze wzburzony szept Gajeela, a potem skupiam się na Taiyo i jej radosnej buzi.

— Jesteś — mówi z radosnym, dziewczęcym uśmiechem na ustach. — Już myślałam, że znowu będę musiała szukać cię w nicości.

Nie wiem, co mam odpowiedzieć, więc tylko stoję patrząc na nią z troską, w końcu choć trochę się przede na otworzyła. Ona jednak odbiera to milczenie jako konsekwencję swojego błędu. Kuli się i wygina usta w podkówkę.

— Przepraszam, nie chciałam być zuchwała.

— Nie, nie, nie, nie byłaś — mówię pośpiesznie, machając jej przed twarzą rękoma, choć zdaję sobie sprawę, że i tak tego nie zobaczy. — Też się cieszę, że cie widzę, ale musimy o czymś porozmawiać.

Taiyo kieruje niewidome spojrzenie na moją twarz. Nie ma zielonego pojęcia, co mam na myśli.

Zaczerpuję głośno tchu i kontynuuje:

— Chodzi o moich przyjaciół, chcę, aby wiedzieli, że tutaj jestem, że nie umarłam.

Zapada długa cisza. Usta dziewczyny przez chwilę wykrzywił dziwny grymas. Złość? Współczucie? Poczucie winy?

Świat milknie. Słońce znika zza chmurą, drzewa przestają szumieć, nie słychać najmniejszego odgłosu, nawet ptaki zaprzestają śpiewu. Mam wrażenie, że czas stoi w miejscu, że jestem tylko ja i ta drobna, delikatna dziewczyna, która wzięła na swoje barki zbyt wielka odpowiedzialność, odpowiedzialność za czyjeś życie.

Przed moją twarzą przelatuje nagle biały motyl i wszystko wraca do normy. Znów znajduję się w środku tętniącego życiem lasu, przytłacza mnie paleta dźwięków napierająca ze wszystkich kierunków, ponownie zalewa  żywe, jasne słoneczne światło.

— Jesteś pewna? — Słowa Taiyo wyrywają mnie z niemego zachwytu nad przyrodą.

— Tak — odpowiadam, mrugając, aby otrząsnąć się po tym dziwnym przeżyciu.

Dziewczyna kiwa głową, a na jej buzi maluje się delikatne powątpiewanie.

— Lucy — zaczyna, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku. — Jeśli powiem teraz o wszystkim Gajeelowi i Levy, to wątpię, żeby mi uwierzyli, Gajeel i tak mi nie ufa, pomyślą, że kłamię i...

— Udowodnimy im, że mówisz prawdę — przerywam jej szybko, co ona kwituje nieśmiałym uśmiechem.

— Nie pogarszajmy atmosfery, boję się Smoczego Zabójcy — wyznaje w końcu, zagryzając dolną wargę.

Ogarnia mnie litość i już rozumiem, że nie mogę dalej naciskać, nie chcę narażać tej delikatnej, słodziutkiej istotki na niepotrzebny stres. Poddaję się.

— A co z pozostałymi członkami gildii? — Dopiero, gdy wypowiadam to pytanie, zdaję sobie sprawę, jak głupie i bezsensowne ono jest. Moi przyjaciele przeszli już taki kawal drogi, nie mogą teraz zawrócić, a Taiyo nie jest magiem, nie może wysłać wiadomości do Fairy Tail bez powiadomienia o wszystkim Gajeela i Levy i bez proszenia ich o pomoc.

Cały plan obalający przekonanie wszystkich o mojej śmierci diabli biorą. Mam ochotę krzyczeć ze złości, ale ograniczam się do wbicia zębów w piąstkę.

— Mam z wami tutaj zostać? — pytam, czując, że łzy bezradności cisną mi się do oczu.

— Nie — odpowiada pośpiesznie. — Nie chcę, abyś zbyt mocno się denerwowała. Wracaj do przyjaciół, kiedy przyjdzie czas, przywołam cię.

— Levy i Gajeel też są moimi przyjaciółmi. — Nie wiem nawet, czemu się z nią sprzeczam, przecież chcę być teraz przy Natsu, Grayu, Erzie i niebieskim kocurze. To pewnie przez tłumioną złość, zbyt mocno pragnę się na kimś wyżyć. Jeszcze bardziej żałuję, że nie ma teraz przy mnie Salamandra, on zawsze zrobi coś, za co można nie niego nawrzeszczeć.

Dziewczyna zamyka powieki i dusi w gardle dziewczęcy śmiech. Po raz pierwszy zastanawiam się, ile może mieć lat. Wygląda jak mała dziewczynka, ale w jej słowach, postępowaniu, sposobie bycia można rozpoznać osobę doświadczona przez życie. W mojej głowie pojawia się myśl, że przeszła przez piekło, o jakim ja nawet nie mam pojęcia. Ma nieskończenie wiele twarzy, czasem jest nieśmiała, czasem pokorna, czasem pokazuje złość, czasem udowadnia, że jest strasznie inteligentna... Jednak jedno jest pewne: kocha ludzi i chce pomóc całemu światu. Nie bije od niej taka pozytywna energia, jak od członków Fairy Tail, ona jest raczej zdystansowana, ktoś musiał ja kiedyś bardzo mocno zranić.

— Niedługo was odwiedzę — obiecuję i przywołuję w myślach roześmianą twarz Natsu.

Drobna postać o złocistych włosach i uroczym uśmiechu pochyla się nad rannym mężczyzną. Jej idealna dłoń przesuwa się po jego policzku, gładzi szyję, aż w końcu wbija paznokcie w głębokie rozcięcie na piersi. Jego krzyk odbija się od skał i ulatuje dalej w przestrzeń z nadzieją, że znajdzie kogoś, kto przybędzie z pomocą. Jednak nie ma na to szans. Jedyne osoby, które są z rannym na tym odludziu to jego Pani i trzech przyjaciół, którzy patrzą na całą scenę z przerażonymi minami.

— No więc... Czy teraz wyjaśnisz mi, dlaczego oni jeszcze żyją? — pyta lepkim od cukru głosikiem. — Czy chcesz się dalej bawić?

— Przepraszam, Pani — chrypi mężczyzna, próbując złapać oddech. — Zawiodłem...

Jej twarz rozjaśnia radosny uśmiech. Oddala się od niego tanecznym krokiem, sunąc palcami po skalnej ścianie. W pewnym momencie skała się kończy, a ona staje nad samym urwiskiem i lekko się chwieje. Kiedy zdaje sobie sprawę, gdzie się znajduje, odwraca się gwałtownie i z delikatnym uśmiechem podchodzi do pozostałych trzech mężczyzny stłoczonych przy wielkim głazie, nie mających odwagi, aby odezwać się słowem. Głaska jednego z nich po włosach, musząc przy tym stawać na palcach, ale nie przeszkadza jej to. Jej druga ręka zaciska się powoli na jego szyi, ale ten ani drgnie, zafascynowany tą pieszczotą. Kobieta patrzy na niego z miłością i wybucha melodyjnym śmiechem.

— Teraz twoja kolej, żeby się wykazać — szepcze mu do ucha i zaciska w pięść wciąż wplątaną w jego włosy dłoń .

Na policzkach pozostałych pojawia się ślad białego motyla, ślad po jej pocałunku, a po chwili esencja życiowa trzech magów owija się wokół jej nadgarstka.

— Nie zawiedź mnie — prosi z błagalnym wyrazem twarzy jedynego, któremu podarowała życie. Z wysuniętą do przodu dolną wargą i lekko zmarszczonym czółkiem wygląda słodko jak nigdy.

— Nie zawiodę — odpowiada, rozkoszując się aksamitną skórą swojej Pani na szyi i prosząc w duchu, aby nigdy nie zabrała swojej dłoni.

Jednak ku jego niezadowoleniu ona odsuwa się gwałtownie, z jej ust wyrywa się pełen szczęścia pisk, a dłonie same składają się do radosnego klaskania.

Hej, hej, hej! Przybywam do Was z kolejnym rozdziałem. Muszę przyznać, że trochę rozczarowała mnie liczba komentarzy pod poprzednim postem. ;(  Mam nadzieje, że teraz będzie ich trochę więcej. Do następnego ;p