Rozdział 10

Wiadomość wywołuje niemałe zamieszanie w całej gildii. Wszyscy szepczą między sobą, analizując dopiero co zdobyte informacje. Wiele osób wstaje z krzeseł i krzyczy coś do Laxusa, choć ten zupełnie ich nie słyszy, albo nie chce słyszeć. Wpatruje się w swojego dziadka, czekając aż ten podejmie jakąś decyzję.

Staruszek siedzi na barze i spokojnie popija trunek. Jego nogi bezwładnie dyndają w powietrzu, a nos jest zaczerwieniony od zbyt dużej dawki wypitego alkoholu. Jednak po chwili odwzajemnia spojrzenie wnuka, a jego wzrok nie jest nawet lekko zamglony.

— Będziemy walczyć — mówi.

Dookoła zapada niczym niezmącona cisza.

Laxus uśmiecha się półgębkiem. Takiej odpowiedzi oczekiwał. Uderza pięścią w otwartą dłoń, a cała gildia zaczyna głośno wiwatować. Przyszedł czas na zemstę za krzywdę wyrządzoną jednej z nich.

— Ktoś musi iść zawiadomić Natsu i resztę! — próbuje ich przekrzyczeć staruszek. — Nie chcemy, żeby niepotrzebnie włóczyli się w poszukiwaniu Hakko cho, skoro ta przeklęta gildia sama do nas przyjdzie!

Nikt nie zwraca na niego uwagi, wszyscy są zbyt zajęci świętowaniem. Mistrz już ma zamiar przypomnieć im jak groźna jest jego osoba i jak bardzo trzeba się z nim liczyć, kiedy czuje na ramieniu uścisk drobnej dłoni.

— Mistrzu, wyślij po nich Juvię. Ona znajdzie Graya choćby i na końcu świata.

Makarov nie widzi jej twarzy, ale wie, że uśmiecha się przez łzy.

— Porozmawiasz z nią?

Mirajane spogląda na dziewczynę siedzącą samotnie w rogu i bez większego zainteresowania wpatrującą się w szklankę wody. Nie udziela jej się nastrój panujący w gildii.

Laxus podchodzi do jednego ze stolików, przy którym siedzi Gildarts ze swoją córką. Mężczyzna uśmiecha się do niego, ale Cana ma nietęgą minę. Gromowładny zastanawia się, jakim cudem ojcu udało się odciągnąć ją od baru i wtedy zdaje sobie sprawę, że nie czuje od niej alkoholu. Rozszerza ze zdziwienia oczy, ale szybko się opanowuje.

— Co słychać? — pyta z pozoru swobodnym tonem.

Po chwili opracowują już z Gildartsem plan działania, a Cana, korzystając z nieuwagi ojca, postanawia zbliżyć się do baru. Na szczęście ten szybko to zauważa i sadza ją z powrotem na krzesło, nie przerywając rozmowy.

— Mam tego dość! — syczy wściekła dziewczyna. — Nie jestem już małym dzieckiem! Kiedy potrzebowałam opieki, nie było cię! Teraz radzę sobie sama!

Na Gildartsie jej ostre słowa nie robią wrażenia, ale speszony Laxus odwraca wzrok. Przypomina sobie w jakim stanie była tuż po śmierci Lucy, jak przez większość czasu była tak pijana, że nie miała kontaktu z rzeczywistością. Nawet ona nie mogłaby tak długo pociągnąć. Ojciec i córka dalej się kłócą, ale on już ich nie słucha. Zastanawia się, czy gildii uda się zapomnieć o śmierci Lucy, czy wróci do stanu w jakim była, zanim ta dziewczyna po raz pierwszy przekroczyła jej próg.

— Gajeel! — Wysoki głosik wydziera go ze stanu błogiej nieświadomości. — Gajeel!

Teraz słyszy też całą panikę w nim zawartą i wie, że jest coraz bliżej wyrwania się z tego dziwnego transu, w którym aktualnie się znajduje. Powoli zaczyna odczuwać ból. Szarpie się, próbuje wrócić do stanu sprzed chwili. Nie może. Ten piskliwy ton nieprzerywanie ciągnie go ku górze. Egipskie ciemności powoli zaczynają nabierać rzeczywistego wymiaru i w końcu czuje, że może uchylić powieki.

— Gajeel! — Kolejny okrzyk i mocniejszy uścisk na jego obolałym ramieniu.

Z uchylonych ust wyrywa mu się syk bólu, za który od razu się karci. Nagle coś ciężkiego ląduje na jego klatce piersiowej, wydzierając mu z płuc ostatni oddech. Z trudem zmusza się do zachowania świadomości.

— Ga... jeel... — Urywany szloch dziewczyny, jej łzy na jego szyi i ramiona starające się go objąć. — Ty żyjesz...

Na chwilę, jak przez mgłę, ukazuje mu się obraz lśniących, białych motyli i aż się wzdryga. Odruchowo przyciska do siebie Levy. Chce zobaczyć, czy nic jej się nie stało, ale dziewczyna nie daje mu się odsunąć. Trzyma się go kurczowo, jakby się bała, że zaraz gdzieś odejdzie. W tym drobnym, delikatnym ciele kryje się siła, której nie może pokonać. Wzdycha tylko i pozwala jej wypłakać się w jego ramię. Wie, że tego potrzebuje, ale również zdaje sobie sprawę, że mogą nie być tutaj bezpieczni.

W końcu dziewczyna przestaje drżeć i odrywa się od niego. Dociera do niej, jak niestosownie się zachowała i na jej policzki wpływa czerwony rumieniec.

— Przepraszam — szepcze, nie patrząc mu w twarz.

Gajeel również się podnosi, chociaż z większym trudem. Patrzy na zapłakaną, czerwoną twarzyczkę Levy i ma ochotę powiedzieć, że nie ma za co przepraszać. Powstrzymuje się w ostatniej chwili, zdając sobie sprawę, że musiał naprawdę mocno rąbnąć o ziemię.

Rozgląda się dookoła, byleby tylko odwrócić od niej wzrok. Są w czymś ukształtowanym na wzór kanionu.  Ściany wznoszą się dobre kilkadziesiąt metrów, pionowo, w górę. Nie ma szans stąd wyskoczyć, przynajmniej nie w takim stanie. Wszędzie panuje półmrok, ale nad nimi widać skrawek błękitnego nieba, na ziemi leży kilka martwych motyli. Jest wczesny poranek.

Mogą ruszyć na północ., albo na południe. Wybiera północ, nawet nie pytając towarzyszkę o zdanie.

Podnosi się powoli i stawia jeden niepewny krok w obranym przez siebie kierunku. Jest słaby, poobijany, nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Chwieje się niebezpiecznie, ale sekundę później wyczuwa obok siebie drobne ciało Levy, na którym choć trochę może się wesprzeć.

— Mogę ci jakoś pomóc? — Głos dziewczyny ciągle jest zachrypnięty, ale łzy już wyschły.

Gajeel odwraca twarz w drugą stronę. Nie znosi czuć się taki słaby, uzależniony od innych, ale w tym momencie pomoc Levy jest mu prawie niezbędna. Dopóki nie dojdzie do siebie, nie będzie mógł jej skutecznie chronić.

— Zjadłbym trochę żelaza — mówi, wbijając wzrok w swoje stopy i nie widzi przez to uśmiechu, który wpływa na usta jego przyjaciółki.

— Oczywiście. Solidny Rękopis: Żelazo!

Smoczy Zabójca burczy coś pod nosem, a Levy odbiera to jako podziękowania. Nie potrafi opisać, jak bardzo jest szczęśliwa, że nic mu się nie stało. Na samo wspomnienie jego bezwładnego ciała leżącego na ziemi, przeszywają ją zimne dreszcze. Tak bardzo się o niego bała, pół nocy próbowała go ocucić i prawie się już poddała, kiedy on w końcu otworzył oczy. Nie chce zostać sama, nie chce stracić kolejnej bliskiej jej osoby.

Patrzy na chłopaka opierającego się o nią i ma ochotę znów się rozpłakać. Jest wyczerpana psychicznie, po raz pierwszy w życiu tęskni za walką, za czymś, co oderwałoby ją od tych dołujących myśli.

— Gajeel? — szepcze cichutko, chcąc zwrócić jego uwagę. — Jak myślisz, po co im Taiyo? Zrobią jej jakąś krzywdę?

Przez dłuższą chwilę nie słyszy odpowiedzi i już wątpi, że ją kiedykolwiek otrzyma, kiedy w końcu Smoczy Zabójca postanawia się odezwać.

— Nie wiem. Mieliśmy ją chronić, ale chyba zawiedliśmy. Miała chyba poważniejsze problemy, niż podejrzewałem.

Nie ukrywa przed nią prawdy. Czuje się winny i nie może znieść myśli, że tej drobnej, niewidomej dziewczynie może coś się stać. Nie ufał jej, ale to była ich zleceniodawczyni i na dodatek obie dziewczyny bardzo się polubiły, przez co teraz ma poczucie, że zawiódł podwójnie.

— I co teraz będzie?

— Znajdziemy ją! — przekonanie z jakim to mówi, zadziwia nawet jego.

Dalej szli w milczeniu — ona pogrążona we własnych myślach, on rozglądając się uważnie w poszukiwaniu zagrożenia. Nagle słyszą jakiś niewyraźny szmer dobiegający z góry, to znaczy Gajeel słyszy i zwraca na to uwagę Levy. Na tle jasnego nieba rysują się sylwetki kilku osób. Redfox chwyta dziewczynę w pół i przyciska ją swoim ciałem do ściany wąwozu, jednocześnie nakazując jej milczeć.

— Nie ma sensu dłużej tu siedzieć! — krzyczy Natsu, zrywając się na równe nogi. — Już za dużo czasu zmarnowaliśmy, tkwiąc bezczynnie w jednym miejscu.

Zaczyna chodzić w kółko i zbierać swoje rzeczy, nie zważając na fakt, że jego pomysł niezbyt przypadł do gustu pozostałym.

— Natsu... — zaczyna spokojnie Erza, również się podnosząc. — Nie mamy planu... Zaatakowali tak niespodziewanie...

— Mieliśmy pół nocy, żeby coś wymyślić! Ja wymyśliłem! Zniszczymy ich!

Swoimi krzykami budzi Happy'ego, któremu jako jedynemu udało się zasnąć po ataku wrogów.

— Natsu, uspokój się! — Gray też już powoli traci cierpliwość. Ten narwany płomyczek, chce ich znów wpędzić w jakieś tarapaty. — Zamknij się chociaż i daj inteligentnym ludziom pomyśleć!

— Ja tu nie widzę inteligentnych ludzi tylko nadmuchane śnieżne bałwany!

Walka jest prawie nieunikniona, ale do akcji wkracza Erza. Staje między ciskającymi błyskawice z oczy chłopcami i obdarza ich zabójczym spojrzeniem, od którego obaj momentalnie milkną.

— Natsu ma rację, trzeba wziąć się do roboty, ale też nie możemy działać zbyt pochopnie. — Jej głos nie zdradza jednak takiego zainteresowania walką, jakby chciała. Jest zbyt zmęczona, tak zresztą jak wszyscy.

Postanawiają, że najpierw rozejrzą po lesie w poszukiwaniu jakiś śladów. 

Zaczyna świtać, drzewa poruszają się lekko, smagane delikatnym wiatrem. Natsu chce wyczuć zapach intruzów, ale nie daje rady złapać nawet najmniejszego tropu. Z czasem zagłębiają się coraz bardziej w las. Z niespodziewanym entuzjazmem zaglądają za każdy krzaczek, odgarniają najmniejszą gałązkę. Cieszą się, że wyrwali się z tej ogłupiającej bezczynności.

— Happy, patrz! Ślimak! Myślisz, że można go zjeść?

— Nie jest to wprawdzie rybka, ale wygląda smakowicie!

Erza prawie wybucha śmiechem, słysząc ich rozmowę. Wszystko wydaje się w porządku, wszystko jest tak jak być powinno. Nie ma nic wyjątkowego w tej sytuacji, ot kolejna misja z przyjaciółmi, pełna zabawy i śmiechu.

— Zapytajmy Lucy, czy nie jest trujący! — krzyczy niebieski kocur i czar pryska.

Natsu ze złością odrzuca biednego ślimaczka na bok i z grobową miną dogania Tytanię i Graya.

— Śniła mi się dzisiaj... — mówi.

Przyjaciele czekają na rozwinięcie tematu, ale Salamander już ich mija. Magowi patrzą sobie znacząco w oczy i również ruszają na dalsze poszukiwania. Idą w milczeniu dobre dwie godziny. Happy idzie na końcu i pochlipuje cicho, ale nikt nie wie, jak go pocieszyć, nikt nie ma nawet ochoty tego robić. Słońce wznosi się coraz wyżej, odbierając drzewom ich resztki tajemniczości i grozy. Żaden wróg nie przemknąłby się teraz  obok nich niezauważony, ale i tak nerwy mają napięte do granic możliwości.

Wtedy Gray przez przypadek staje na jakimś białawym liściu i słyszy dziwny chrzęst. Zdezorientowany cofa się o krok i patrzy pod stopy. To nie jest biały liść. To martwy motyl. Przed oczami staje mu chmara motyli unosząca się poprzedniej nocy z ziemi. Szybko przywołuje do  siebie pozostałych przyjaciół i razem oglądają nieżywego owada. Jego skrzydła są połamane i pobrudzone ziemią, ale mimo to dalej świeca tym dziwnym magicznym światłem. Kilka metrów dalej leżą następne dwa motyle, a potem kolejne. Zaintrygowani biegną przed siebie, nie zważając na hałas, który robią. Ziemia pod ich stopami staje się coraz bardziej popękana, aż w końcu pojawia się w niej ogromna szczelina biegnąca na południe. Na jej obrzeżach leży cała masa martwych, białych owadów.

— Wygląda, jakby wyfrunęły z tej szczeliny — szepcze zafascynowany Gray.

Wpatrują się tępo w przepaść zszokowani tym, co widzą. W pewnym momencie Natsu odnosi wrażeni, że w półmroku wąwozu dostrzega jakiś ruch, jakieś cienie, ale złudzenie szybko się rozmywa, a on nie chce wznosić niepotrzebnego alarmu.

— Co to może być? — pyta Erzy.

— Nie wiem — odpowiada Tytania. — Ale lepiej to sprawdźmy.

Salamander, nie czekając na dalsze zachęty, wskakuje do wąwozu.

— Durna zapałka! — wrzeszczy Gray. — Nawet nie pomyślał, że może nie móc się potem stamtąd wydostać!

I wskakuje za przyjacielem, żeby go uratować. Erza z drgającą powieką patrzy na nich i ma ochotę ich zamordować. Dwóch narwanych idiotów! Jednak w tej chwili nie chce zostać sama i również rzuca się w przepaść. Później pomyślą, jak się wydostać.

Ta da! W końcu koniec. Trochę mi to zajęło, ale wiadomo - szkoła i te sprawy. Coś mi się zjebało z czcionką... Znowu... Przepraszam, ale chyba nie da się tego naprawić. 

Powoli dobijamy do końca tej historii. Jeszcze z 3-4 rozdziały i bum! Mam pomysł na następną, ale nie wiem, czy wam się spodoba, bo mam zamiar pisać o troooochę innych osobach, o paringu,który praktycznie nie ma prawa zostać ziszczony. xD Ciekawe, czy ktoś się domyśli, o kim mówię... 

Do następnego ;*