Jerza ,,Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło"

Pogrążeni w codzienności, zapomnieliśmy o tym, co najważniejsze. Nasze małe umysły skupiły się tylko wokół dobrze znanej rutyny, unikając nieznanego, niebezpiecznego. Wyrzuciliśmy siebie nawzajem ze swoich głów, ze swoich myśli, licząc, że odnajdziemy szczęście w tym, co kiedyś sprawiało nam radość. Jednak gdzieś w głębi duszy, wiedzieliśmy, że nasze ponowne spotkanie zmieniło wszystko, zburzyło mur, który budowaliśmy wokół siebie latami. Świadomość, że byliśmy tak blisko, a jednak tak odlegli nie pozwalała nam zmrużyć w nocy powiek, nie dostrzegając wcześniej swojej twarzy, nie wspominając najpiękniejszych, spędzonych razem chwil.

,,Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło"*

Ale czy na pewno?

Stałam przed ogromnym, oświetlonym promieniami słońca domem. Wokół rozciągał się piękny ogródek, w którym rosło mnóstwo kolorowych kwiatków, a pomiędzy nimi biegały dzieciaki. Na ławkach ukrytych w cieniach drzew siedziały kobiety z miłością spoglądające na otaczający je świat, a w szczególności na maluchy, które co rusz przybiegały, żeby ucałować, którąś z nich w policzek albo dać do podmuchania rozbite kolanko. Wszyscy wyglądali na szczęśliwych i nie po raz pierwszy zastanowiłam się, co takiego mnie tu sprowadziło.

Wśród wszystkich roześmianych postaci zobaczyłam kogoś, kto zdecydowanie nie pasował do tej sielankowej atmosfery. Był jedyną ciemną plama w tym pięknym, kolorowym miejscu. Dzieci omijały go z daleka, a matki odwracały wzrok, gdy tylko napotykały jego spojrzenie. Stał pośrodku ogrodu i uważnie kogoś wypatrywał. W innych okolicznościach od razu bym rozpoznała jego sylwetkę i niebieskie włosy, ale dzisiaj mój umysł był okryty tym dziwnym rodzajem mgły, która odbiera zdolność racjonalnego myślenia i kojarzenia oczywistych faktów. Dopiero gdy zmrużyłam oczy przed zbyt jasnym światłem i dostrzegłam tatuaż okalający prawe oko, zdałam sobie sprawę, że to on.

Serce wywinęło mi radosnego fikołka, by po chwili całkowicie stanąć. Już nabierałam w płuca powietrza, żeby się odezwać, ale uprzedził mnie. Podniósł twarz ku słońcu i skierował na mnie swoje piękne brązowe oczy. Zawsze krył się w nich swoisty smutek, który paraliżował mnie i udowadniał, jak mało wiem o życiu i o wszystkich jego okropnościach. Ten smutek był częścią jego osoby, ale tym razem nie dostrzegłam go. Popatrzył na mnie i uśmiechnął się, tak że głos uwiązł mi w gardle.

— Erza... — szepnął i pewnie bym go nie dosłyszała, gdyby nie lekki wiaterek, który przyniósł jego słowa do moich uszu. Cienie wokół niego jakby się rozwiały, promienie słoneczne opatuliły go całego, sprawiając, że wyglądał jeszcze piękniej. Teraz idealnie pasował do tego miejsca, będącego pewnie rajem.

Jakiś dzieciak potknął się i wpadł na niego. On chwycił go za ramię, chroniąc przed upadkiem, i ruszył ku mnie, nie odrywając wzroku od mojej twarzy.

Poczułam łzy napływające mi pod powieki, ale odgoniłam je kilkoma szybkimi mrugnięciami. Byłam silną kobietą i taką chciałam pozostać w jego oczach. Nie miałam zamiaru pokazywać, jak bardzo za nim tęskniłam.

— Jellal... — zaczęłam twardym tonem, gdy był już krok przede mną.

Dalsze słowa zamarły mi na ustach, gdy przeszedł obok, nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi. Odwróciłam się gwałtownie, nie pojmując, co się właściwie wydarzyło. To, co ujrzałam, wyryło w moim sercu głęboką dziurę. Jellal stał przed kobietą o czerwonych włosach i przytulał ja do siebie, jakby była wszystkim, co miał. Nie mogłam wykrztusić słowa, stałam z otwartymi ustami i prawą dłonią przyciśniętą do policzka. Czułam się, jakby mnie ktoś w niego uderzył. Był to najboleśniejszy cios, jaki w życiu otrzymałam. Jak bardzo się myliłam, myśląc, że nic gorszego nie może mnie już spotkać...

Kobieta oderwała się od klatki piersiowej mojego ukochanego i zobaczyłam, że ona.... jest mną. A dokładniej wyglądała jak ja, bo dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że ma obcięte krótko włosy i bliznę ciągnącą się od grzbietu nosa ku miejscu tuż poniżej lewego oka. Erza Knightwalker.

Przez myśl mi przeszło, że może to nie był mój Jellal, tylko Mystogan, że może jesteśmy w Edolas, ale szybko odrzuciłam od siebie ta myśl. To był mój Jellal, tylko on potrafił się tak uśmiechnąć.

Przyglądałam się ich twarzom, kiedy usiedli na drewnianej, skąpanej w słońcu ławeczce. Nie odrywali od siebie wzrok, ciągle trzymali się za ręce. Wyglądali na niewiarygodnie szczęśliwych. To wtedy zdałam sobie sprawę, że gdyby Jellal wybrał mnie i tak nie dane by nam było zaznać takiego spokoju, jakiego doświadczają ci dwoje. Nasza wspólna przeszłość, problemy życia codziennego, gildia, żal, który wciąż noszę głęboko w sercu, tworzyły między nami barierę, umacniającą się każdego dnia. Wieczny smutek w jego oczach nie był wcale taki wieczny, to ja nie potrafiłam go wyrzucić z tego spojrzenia.

Otaczając nas dźwięki ucichły, nawet wiatr odszedł w zapomnienie. Powiodłam wzrokiem po okolicy. Wciąż byliśmy w tym przepięknym ogrodzie, ale wszyscy pozostali zniknęli. Kątem oka dostrzegłam ostatnią z kobiet przekraczającą próg wielkiego domostwa. Uśmiechała się, jakby chciała zapewnić parze chwilę samotności. Ja nie potrafiłam zdobyć się na tak honorowy gest, wolałam tu stać i patrzeć na nich, łamiąc sobie serce, ale im widocznie nie przeszkadzałam.

— Długo się nie widzieliśmy, najdroższy — szepnęła Knightwalker i położyła dłoń na policzku Jellala, mojego Jellala.

Wciąż myślałam o nim jak o swojej własności. I choć bardzo chciałam, nie potrafiłam przestać.

— Też tęskniłem — odparł, zamykając oczy i wtulając twarz w jej dłoń. — Coś się w tym czasie wydarzyło?

Tajemniczy uśmiech wykwitł na wargach, których kształt tak dobrze znałam, oglądałam je przecież codziennie w lustrze. Tyle razy, stojąc wieczorem w łazience, dotykałam ich opuszkami palców i czułam to delikatne muśnięcie jego ust, które nigdy nie przerodziło się w prawdziwy pocałunek. 

,,Uważałeś, że nie jesteś mnie godzien, ale może w głębi duszy nigdy mnie nie kochałeś. — pomyślałam z żalem. — ,,Może po prostu chciałeś mi wynagrodzić wszystkie wyrządzone krzywdy, odrobiną nadziei."

— Za sześć miesięcy będziemy mieli gościa — powiedziała Erza, delikatnie się rumieniąc.

Jellal popatrzył na nią z lekkim zdziwieniem, a potem zmarszczył brwi.

— Ktoś po ciebie przybywa? — zapytał, wyraźnie spięty. — Przecież mówiłaś, że tam nie wracasz.

Dziewczyna wybuchła długim radosnym śmiechem. Jellal, patrząc na nią, trochę się rozpogodził, ale wciąż widziałam mięśnie prężące się pod ubraniem, w każdej chwili gotowe do walki.

Knightwalker wstała i podała dłoń siedzącemu przed nią mężczyźnie. Ten przyjął ja bez słowa i ruszyli w stronę wyjścia z ogrodu, zostawiając za plecami przepiękny dom.

Czułam się jak intruz, ale nie mogłam się zmusić, żeby za nimi nie pójść. Stawiałam kroki wyjątkowo głośno, modląc się, żeby mnie zobaczyli. Niestety, oni zajęci byli tylko sobą. Przez kilka chwil rozmawiali o czymś, śmiejąc się głośno, podczas gdy ja płakałam w duchu i błagałam o litość. Każde słowo wydobywające się z ich ust, każde delikatne otarcie się ich ciał, każde ukradkowe spojrzenie było dla mnie, jak sztylet bezlitośnie wbijający się w moją umęczoną duszę. Chciałam krzyczeć, ale ktoś zamknął mi usta niewidzialna ręką, chciałam uciec jak najdalej stąd, ale ktoś przykuł moje nogi do ziemi. Nie mogłam nawet odwrócić wzroku, kiedy ich usta złączyły się w pocałunku, którego mi nigdy nie przyszło w pełni zasmakować. Nawet łzy nie usiłowały się wedrzeć pod moje powieki. Zostałam ze wszystkim sama.

— Więc... Kto przybywa? — zapytał Jellal, wciąż trzymając dłonie na biodrach mojej odpowiedniczki.

Ta delikatnie się od niego odsunęła i zajrzała mu głęboko w oczy. Potem przeniosła znaczące spojrzenie na swój brzuch i położyła na nim dłoń.

Fakt, który chciała przekazać dziewczyna, dotarł do mnie chwilę przed tym, jak zrozumienie pojawiło się w oczach Jellala.

— Kocham pana, panie Fernandes — powiedziała, nie mając śmiałości, aby na niego spojrzeć.

— Ja panią też, panno Erzo Knightwalker. — Te słowa zmyły resztki mojej nadziei. Gdzieś daleko, na skraju świadomości wmawiałam sobie, że pomylił ją ze mną, że ta kobieta oszukała go, ale teraz już wiedziałam, że to nieprawda. Ostatnie koło ratunkowe zostało mi zabrane, osunęłam się w gęsty ocean żalu i strachu...

Gwałtownie usiadłam na łóżku, z ustami otwartymi w niemym krzyku i dłońmi zaciśniętymi w pięści. Rozejrzałam się dookoła, by po chwili uświadomić sobie, że jestem we własnym pokoju.

Odetchnęłam głęboko, ale i tak nie mogłam się uspokoić. Ciągle miałam przed oczami rajski ogród i zakochaną parę w nim. Trzęsącymi się dłońmi chwyciłam mój miecz leżący przy łóżku i podmieniłam jedwabną koszulę nocną na zbroję. W tym stroju czułam się bezpieczniej. Kiedyś wydawało mi się, że nikt nie może mnie zranić, ale teraz wiedziałam, że ból duszy jest dużo gorszy niż cielesny. Moje zbroje były tylko nieudolną próbą ochronienia swojego serca, murem, za którym każdego dnia chowałam się i umacniałam go. Przycisnęłam do piersi swój miecz, tak jak niektórzy przytulają misie, i położyłam się z powrotem na łóżku.

Ten sen pokazał mi, jak daleko byliśmy. Moja duma nie pozwalała mi znaleźć go i powiedzieć, co naprawdę czuję. Knightwalker nie miałaby takiego problemu. Kiedy uświadomiła sobie, że walczyła po złej stronie jej duma została poważnie nadwyrężona. Miała otwarty umysł i serce, podczas gdy ja ciągle zmagałam się z demonami własnego honoru. I choć dobrze wiedziałam, że to mogło odebrać mi szansę na szczęście, to nie potrafiłam zmienić swojego zachowania. Zdawałam sobie sprawę, że jutro wstanę i, mimo łez, które dzisiejszej nocy potoczą się jeszcze po moich policzkach, nadal będę tą silną i twardą Erzą. Erzą wojowniczką.

Wspomnienia tego snu jeszcze długo będą nawiedzać mnie o każdej porze dnia, ale...

,,Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło"

Oby to była prawda.

Pogrążeni w codzienności, zapomnieliśmy o tym, co najważniejsze. Żal i lęk skutecznie uniemożliwiły nam szczerą rozmowę. Duma z każdym kolejnym dniem przecinała kolejne łączące nas więzi. Gdybyśmy nie myśleli o sobie tak często, podstępny czas zatarłyby obrazy naszych twarzy nawet we wspomnieniach, które dzieliliśmy razem. 

A mimo to wciąż wierzymy, że nadejdzie dzień, w którym spojrzymy sobie w oczy i powiemy: ,,Na zawsze..."

*cytat pochodzi z mojej ukochanej książki, którą niektórzy z Was może znają. Jej tytuł to ,,Marina", a autorem jest niezrównany Zafón. Szczerze polecam. <3

Ubóstwiam pisać one-shoty. A ostatnio mam trochę weny (nie chce się uczyć). Mam nadzieję, że Was zbytnio nie zanudziłam. Pod koniec tygodnia postaram się jeszcze wstawić rozdział głównej historii.

Z dedykacją dla Rogatej Aimi.