NaLu ,,To tylko zabawa" cz.2

No i oto ten obiecany one-shot, zaczęty pisać kilka miesięcy temu, dokończony w niedzielę.

Od razu uprzedzam, że (jak wskazuje sam tytuł) jest to druga część one-shota, którego kiedyś, dawno temu wstawiłam.  Jakby ktoś nie czytał, albo chciał sobie odświeżyć, to pierwsza część jest tu cz.1. Za zrytą psychikę nie odpowiadam. Obie części czytasz na własną odpowiedzialność. 

W gildii panował charakterystyczny dla niej harmider. Wszędzie latały stoły, krzesła, kufle i inne przedmioty. Każdy darł się ile sił w płucach, wydawał okrzyki bojowe, kibicował swojemu przyjacielowi. Jednak mnie dzisiaj do tego wszystkiego nie ciągnęło. To dziwne, bo uwielbiłem bijatyki. Zawsze byłem tam, gdzie można było komuś przyłożyć. To, że należałem do Fairy Tail, było najlepszym tego dowodem. Ale w tej chwili w głowie siedziała mi tylko jedna myśli: Gdzie jest Lucy?

Zazwyczaj o tej godzinie siedziała przy barze i rozmawiała z Mirajane. Czyżby wczorajszy wieczór aż tak nią wstrząsnął? Przecież nic takiego się nie wydarzyło. Przyznaję, zagalopowałem się trochę, ale w porę opanowałem sytuację. No dobra, gdybym jej nie oparzył, to może doszłoby do czegoś więcej...

Ogarnij się! Do niczego więcej nie miało prawa dojść, ona jest twoją przyjaciółką.

Jak ja w ogóle mogłem zrobić jej krzywdę? Umiem zapanować nad swoją mocą. Co się właściwie wtedy wydarzyło? Wystarczy przypomnieć sobie tamtą plątaninę zmysłów, emocji, odczuć i ciał, aby odpowiedź nasunęła się sama. Nie myślałem o tym, co robię, wszystko wydawało się rozmazane. Dokładnie zapamiętałem tylko jej ciało, każą wypukłość, rozchylone wargi, delikatnie dłonie na moich plecach i sposób w jaki wyginała plecy pod wpływem mojego dotyku. Na samo wspomnienie przeszły mnie ciarki. Niewiele brakowało, a odwróciłbym się wtedy i z powrotem wskoczył do jej mieszkania, niewiele brakowałoby, a zrobiłbym to nawet w tej chwili. Jednak świadomość, że mój ogień ja oparzył, skutecznie zahamowała wszelkie moje zapędy. Co jeśli obniosła jakieś poważniejsze obrażenia? Co jeśli zorientowałem się w sytuacji za późno i oparzyłem ją jeszcze w innych miejscach? Nasze ciała stykały się w tak wielu punktach... Na samo wspomnienie ogarnęły mnie dziwne dreszcze.

Moje rozmyślanie przerwał trzask zamykanych drzwi. Odwróciłem głowę w tamtą stronę i zobaczyłem ją idącą wolnym krokiem w stronę baru. Napotkała moje spojrzenie i zatrzymała się gwałtownie. Na jej policzki wpłynął krwistoczerwony rumieniec, spuściła głowę na wspomnienie wczorajszej nocy i wznowiła marsz, jednak tym razem szła niepewnie.

— Hej... — szepnęła cichutko, wsuwając się na stołek obok.

Wbiłem wzrok w blat przed sobą i wciągnąłem głośno powietrze.

— Lucy... — zacząłem, nie za bardzo wiedząc, co powinienem powiedzieć.

— Nie ma sprawy, nic się nie stało! — wykrzyknęła szybko, machając mi przed twarzą dłońmi i pokazując białe zęby w wymuszony uśmiechu. — Naprawdę nie ma, o czym mówić.

Podniosłem na nią wzrok, napotkałem jej spojrzenie i zdałem sobie sprawę, że również powinienem zagrać w jej grę.

— No oczywiście, że nic się nie stało! — Wyszczerzyłem się do niej.

Oboje wiedzieliśmy, że robimy dobrą miną do złej gry, ale nie było innego wyjścia. Byliśmy przyjaciółmi i nie chciałem, żeby to się zmieniło przez jedną chwilę zapomnienia.

— Lucy! Natsu! — Usłyszeliśmy krzyk Miry, która leciała do nas z kartką papieru wysoko uniesioną nad głową. — Mam dla was idealne zadanie. Wystarczy akurat na czynsz dla Lucy.

Była strasznie podekscytowana i nie miałem serca jej odmówić, więc po prostu wziąłem od niej kartkę, nawet nie patrząc, czego dotyczyło zadanie. Wszystko się we mnie gotowało, wnętrzności skręcały się na samą myśl o wyprawie sam na sam z blondynką, ale nie odezwałem ani słowem. Odwróciłem głowę w bok i zauważyłem Graya, który bezczelnie siedział przy stoliku i popijał jakiś napój. W jednej chwili podskoczyłem do niego i uderzyłem go pięścią w twarz, rozpoczynając kolejną bijatykę.

Kątem oka dostrzegłem Lucy chowającą się za ladą i przez chwilę miałem wrażenie, że nic się nie zmieniło, że wszystko jest tak, jak być powinno. Jednak to złudzenie zniknęło wraz z pojawieniem się Erzy i końcem bójki. Niestety...

Bez słowa wyszedłem z gildii, a Lucy ruszyła za mną. Z twarzy nie schodził jej wymuszony uśmiech i była wyjątkowo spięta. Wczoraj wieczorem jakoś nie przeszkadzała jej moja obecność...

Jęknąłem cicho i uderzyłem otwartą dłonią w czoło. Te wspomnienia chyba nigdy nie wyjdą z mojej głowy. Im bardziej starałem się ich pozbyć, tym mocniej wbijały się w moje myśli.

— Natsu? — Chłodna dłoń Lucy spoczęła na moim ramieniu. — Wszystko w porządku?

Zacisnąłem zęby, tłumiąc wszystkie niechciane reakcje ciała spowodowane jej dotykiem. Wyszczerzyłem się do niej, jednocześnie odsuwając na bezpieczną odległość.

— Oczywiście!

Dopiero teraz uświadomiła sobie, co zrobiła i gwałtownie cofnęła się o krok.

— Ta misja to chyba jednak zły pomysł — szepnęła, wbijając wzrok w swoje stopy. — Może powinniśmy jednak wrócić.

Oczyma wyobraźni ujrzałem te zdziwione spojrzenia przyjaciół, z których zaraz wylęgłoby się z milion plotek. Nie wiedzieć czemu, nagle zacząłem się nimi przejmować. Może w głębi duszy wiedziałem, że niektóre z nich mówiłyby prawdę...

— Nie! — odpowiedziałem szybko. — Patrz! Widzisz to drzewo? Wygląda zupełnie jak Happy!

Zanim zdążyła powiedzieć choćby słowo, chwyciłem ją za ramię i pociągnąłem w stronę rośliny, która w najmniejszym stopniu nie przypominała kota, a raczej rozlazłą kupkę masła.

— Idiota — stwierdziła z politowaniem Lucy, kiedy dotarliśmy na miejsce, a ja zacząłem z zainteresowaniem oglądać pień drzewa.

Reszta dnia minęła zwyczajnie, tak jak zawsze. Szliśmy przed siebie, kłócąc się o różne durnoty, Lucy trochę ponarzekała, ja się wydurniałem. Wszystko tak, jak powinno być, jakby wczorajszego wieczoru nie było.

Problemy zaczęły się dopiero, kiedy złapał nas zmierzch. W samym środku lasu. Cudownie.

Dziewczyna przysunęła się bliżej mnie, zaniepokojona dziwnymi odgłosami. Po kilku minutach przedzierania się przez gąszcz, znaleźliśmy niewielką polankę, na której mogliśmy spędzić noc. Nazbierałem trochę suchych gałęzi i rozpaliłem ognisko. Lucy usiadła tuż przy nim, aby się trochę rozgrzać. Ja znalazłem sobie miejsce na samym skraju polanki nie po raz pierwszy zastanowiłem się, dlaczego nie ubierała się cieplej. Jej ubrania więcej odkrywały, niż zasłaniały. Nie żeby mi to przeszkadzało... Moją twarz pokrył rumieniec i w tym momencie byłem naprawdę szczęśliwy, że siedzę tak daleko od ogniska.

— Natsu? — odezwała się nagle blondynka. — Chyba powinniśmy porozmawiać...

No i to są te problemy z dziewczynami — zawsze chcą rozmawiać, chociaż definitywnie nie ma o czym. Mimo to przysiadłem się bliżej i spojrzałem na nią pytająco. Wbijała wzrok w ognisko i była cała czerwona. Ha! Nie tylko ja dziwnie się czułem w tej sytuacji. Ta świadomość niebywale mnie ucieszyła.

— O czym? — zapytałem w końcu z debilnym uśmiechem na mordzie.

— O... o tym c...co się wydarzyło — odpowiedziała, czerwieniąc się jeszcze bardziej, co wydawało się praktycznie niemożliwe.

— A co się wydarzyło? — zapytałem, dalej udając kretyna, którym w rzeczywistości chyba byłem.

W porę zdążyłem uskoczyć przed jej dłonią pędzącą ku mojej twarzy. Mało brakowało, a wylądowałbym prosto w ognisku. Roześmiałem się jak dziecko, ale w duchu postanowiłem, że więcej nie będę jej dzisiaj prowokować, bo może sięgnąć po cięższą artylerię, na przykład po jakiegoś drąga, których tutaj nie brakuje.

— To nic nie zmieni między nami, prawda? — Skierowała na mnie swoje wielkie, brązowe, lśniące od łez oczy.

— Oczywiście, że nie! — oświadczyłem z większą pewnością, niż ta, którą w rzeczywistości czułem. — To była tylko głupa zabawa!

— Tak! Tylko zabawa! Głupia, dziecinna zabawa!

Rzuciła się na moją szyję, prawie mnie przewracając. Gdzieś w głębi mojego umysłu zaświtała myśl, że ,,dziecinną zabawą" tego nazwać na pewno nie można, bo dzieci tak się nie bawią, ale uciekła zbyt szybko, bym mógł podzielić się nią z Lucy. Zresztą w głowie mi było teraz coś zupełnie innego. Nie zastanawiając się długo, odwzajemniłem uścisk dziewczyny, a potem ją pocałowałem. Znowu. Nie wiem, dlaczego. Tak po prostu. Na początku zamarła ze zdziwienia, ale szybko doszła do siebie i odsunęła się pośpiesznie.

— Nienawidzę cię... — szepnęła, po raz kolejny rumieniąc się.

— Wiem — odpowiedziałem nadzwyczaj spokojnie.

— Kocham cię.. — Ten sam bezbarwny ton, ten sam cichy głos, zupełnie przeciwne znaczenie, a jednak tak podobne.

— Wiem. — O dziwo to była prawda. Wiedziałem, że mnie kocha, ja też ją kochałem. Ta świadomość kryła się głęboko w mojej duszy i dopiero teraz wyszła na powierzchnię.

Obudziłem się równo ze wschodem słońca. Lucy już nie spała, dalej leżała przytulona do mnie, ale kiedy zauważyła, że mam otwarte oczy i przypatruję się jej, postanowiła się podnieść. Nie pozwoliłem. Objąłem ją mocniej ramionami, prawie miażdżąc jej delikatne żebra i pocałowałem w szyję, tuż nad wyraźnie zarysowanym obojczykiem.

— Natsu, misja...— zdołała wyszeptać.

— Zaczeka, mamy tu ważniejszą rzecz do załatwienia.

— Ty nigdy nie dorośniesz — mruknęła, lecz przestała się szarpać.

Może i miała rację, ale ponosiła za to znaczną część winy. To właśnie przez nią jeszcze bardziej polubiłem zabawy.