Epilog

Natsu ciągnie mnie za sobą, biegnąc przez wąskie uliczki. Potykam się o wystające kamienie i krzyczę do niego, żeby zwolnił, ale on mnie nie słucha. Odwraca się tylko i posyła w moją stronę szeroki uśmiech. Od początku wiedziałam, że spóźnimy się na tą misję, od kiedy tylko powiedział, że wstępujemy jeszcze do cukierni, po jakieś ciasto. Teraz Erza i Gray muszą na nas czekać. Cudownie.

Od mojego powrotu minął miesiąc. Nawet nie wiem, jak opisać ten czas. Wszystko wydaje się piękniejsze niż wcześniej; kolory żywsze, promienie słońca cieplejsze, wiatr delikatniejszy... Wiele się zmieniło, ale to normalne, wszystko płynie, życie nie stoi w miejscu.

Tylko Levy opowiedziałam, co się naprawdę wydarzyło, aby dalej nie obwiniała Gajeela o zostawienie Taiyo na pastwę losu. Gdy inni  pytają mnie o to, kręcę tylko głową i uśmiechając się przepraszająco, odpowiadam, że nie chcę o tym rozmawiać. Na początku byli trochę podejrzliwi, ale już się przyzwyczaili i wszystko wróciło do normy. No, prawie wszystko...

Zostaje jeszcze Natsu. Próbujemy udawać, że wcale go nie pocałowałam. Prawie nam to wychodzi, dopóki nie wchodzimy razem do budynku gildii i nie spoczną na nas znaczące spojrzenia przyjaciół. Wtedy robię się cała czerwona i czym prędzej odsuwam się od Salamandra.

Pierwszej nocy po moim powrocie uparł się, że odprowadzi mnie do domu, a potem nie chciał wyjść. Na chwilę zamknęłam oczy, a gdy znów otworzyłam oczy, leżałam we własnym łóżku, a Natsu spał rozwalony na fotelu. Teraz nie dziwi mnie, kiedy idę spać sama, a rano widzę Salamandra na dywanie, w rogu pokoju, przy moim łóżku, trzymającego mnie za rękę... Już nawet nie zamykam okna, zawsze zostawiam je lekko uchylone. Często nie zostaje długo, po prostu wskakuje, dotyka mojej dłoni, a potem znika, jakby tylko chciał sprawdzić, czy nic mi nie jest, czy nie zniknęłam. Niektórzy mają inne zdanie, co do jego intencji, ale uparcie ignorujemy wszelkie komentarze na ten temat.  Pewnego dnia zostawiłam go śpiącego w mojej sypialni i wyszłam na zakupy, kiedy wróciłam zastałam cale mieszkanie przewrócone do góry nogami i Natsu siedzącego w kącie z twarzą ukryta w dłoniach. Musiałam nim porządnie potrząsnąć, aby wyrwać go z dziwnego odrętwienia. Podniósł głowę, rzucił się na mnie i przez pół godziny nie chciał puścić. Od tej pory zawsze go budzę, gdy wychodzę.

— Długo mieliście się jeszcze zamiar migdalić po katach? — prycha Gray, gdy w końcu docieramy na stację.

Mimo złośliwości, posyła w Stronę Salamandra znaczący uśmieszek. Już mam zamiar zaprotestować, ale zdaję sobie sprawę, że wciąż trzymam Natsu za rękę. Wzdycham cicho i odpycham go na bezpieczną odległość. Nie mam odwagi na niego spojrzeć, ale wiem, że szczerzy się i drapie tył głowy.

— A więc jedziemy pociągiem? — pytam, aby zetrzeć mu z twarzy ten durnowaty wyraz.

Zbyt wiele się między nami zmieniło, abyśmy mogli być tylko przyjaciółmi, jednak nie tyle, żeby mogli nazywać nas parą. Tkwimy w martwym punkcie pomiędzy i jeszcze nie wiemy, czy pójdziemy dalej, czy cofniemy się do tego, co było. O ile powrót jest w ogóle możliwy. Długo w tym stanie nie wytrzymamy, ja wiem o tym najlepiej. W przyszłość patrzę jednak z nadzieją, bo wiem, że za tą mgłą jest coś więcej. Zawsze jest coś więcej, więcej niż byśmy śmieli podejrzewać. 

No i koniec! Trochę mi żal kończyć to opowiadanie, ale męczyło mnie już. Nie martwcie się jednak, niedługo pojawi się kolejne. 

Chciałam prosić wszystkich, którzy kiedykolwiek czytali o komentarz (anonimki też ;-;). Chcę wiedzieć, dla ilu osób pisałam. 

To chyba na razie tyle. Postaram się w miarę szybko zdecydować, o czym chcę pisać i coś wstawić. ;)