Prolog

— Oni nam tego nie odpuszczą — powiedziała kobieta, wpatrując się morderczym wzrokiem w garść drogocennych kamieni leżących na podłodze. Wszystko inne na ich miejscu uciekłoby, gdzie pieprz rośnie, ale rubiny nic nie robiły sobie z gniewu Tytatnii, choć to właśnie one w pewnym sensie za niego odpowiadały.

Ale bezpośrednia przyczyna próbowała właśnie podnieść się do pozycji siedzącej. Pomimo ciosu, który wcześniej otrzymał z jego ust nie schodził uśmiech.

— Jak można być takim idiotą? — prychnął Gray, patrząc na przyjaciela z wyraźnym politowaniem.

— To tylko durne nagrania. Każdy mógł zapomnieć ich zabrać...

— Oni teraz wiedzą, kto im zwinął te pierdolone kamyczki i dokumenty — warknął Gray. Powoli zaczynał tracić cierpliwość, ale ten kretyn nadal nie rozumiał, co zrobił.

— Niech tylko spróbują z nami zadrzeć, to już my im pokażemy — odpowiedział z niezbitą pewnością Salamander i znów pokazał zęby w szerokim uśmiechu.

Erza zamknęła oczy i pokręciła zrezygnowana głową. Będą mieli poważne kłopoty, ale to po części była też jej wina; nie dość, że przydzieliła Natsu tak ważne zadanie, to jeszcze nie powiedziała mu, ile zaryzykowali, podejmując się tego zlecenia.

— Albo zabiją nas oni, albo staruszek — mruknęła tylko pod nosem i zebrała rubiny do torebki.

Dwa dni później

Magnolia. Cudowne miasto, zwłaszcza kiedy widzisz je drugi raz w życiu. Ulice oświetlone jasnymi promieniami, kolorowe budynki, zdające się mówić, że mieszkanie tu na pewno będzie wspaniałe,  dzieci bawiące się na chodnikach, mnóstwo uśmiechniętych twarzy... Jednak pod tym pozornym pięknem kryło się coś jeszcze. Coś czego zwykły przejezdny nawet by nie zauważył. Cały bród i odór przestępstw  ukazywał się ludziom dopiero po zmroku, a i to tylko nieliczni potrafili go dostrzec. Jednak gdy miasto raz odkryło przed tobą swoją tajemnicę, już nigdy nie miało przestać cię prześladować. Ona wiedziała o tym najlepiej, choć po tylu latach w jej umyśle pozostał jedynie cień tamtych wydarzeń.

Lucy Heartfilia przez dłuższą chwilę zbierała myśli zanim zdecydowała, że z pociągu. Gdyby teraz ktoś ją zapytał, dlaczego tak bardzo nalegała, żeby uczyć się właśnie tutaj, nie potrafiłaby znaleźć żadnej sensownej odpowiedzi. W domu, pod ciepłym kocykiem przyjazd tutaj wydawał się świetnym pomysłem, ale teraz nie miała pewności, czy poradzi sobie w tym miejscu, gdzie życie zaczyna się dopiero po zmroku. Ten świat był czymś, co do tej pory oglądała jakby przez lustro weneckie, niewidoczna dla tego, co było po drugiej stronie. Teraz w końcu miała stawić czoła rzeczywistości. Wiedziała, że ojciec przysłał z nią kilku ludzi, aby byli na każdy jej telefon i ochraniali w razie potrzeby (życie córki było dla niego bardzo, bardzo cenne), ale w tej chwili czuła się, jak jedyny człowiek na świecie.

Niepewnie postawiła kilka kroków w przód, ciągnąc za sobą walizkę. Wszyscy mijani ludzie wydawali się tacy sami, ich twarze zlewały się ze sobą i tworzyły jedną wielką plamę.

Aż zobaczyła jego. Różowe włosy były nie na miejscu w tym tłumie klonów. Biegł za niebieskim kotem z dłońmi i ubraniem wymazanym farbą o tym samym kolorze. Popatrzył na nią z uśmiechem i wtedy jego zwierzak uderzył prosto w jej nogę.

No i zaczęłam nowe opowiadanko. Wiem, że prolog nie zachęca , ale muszę się przyznać bez bicia, że nie miałam zupełnie na niego pomysłu. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną, a Waszą obecność zobaczę nie tylko w statystykach (chamskie dopominanie się o komentarze, nie zwracajcie uwagi xD). 

Jak widzicie zmieniłam szablon. Sorki za te kolorki, samo tak wyszło (różowo mi).  Niedługo postaram się ogarnąć spis treści, ale na razie nie chce mi się. Yin jest leniwa :)

Do następnego, Słoneczka  ;*