Rozdział 1

— Auć! — pisnęła, kiedy zwierzak wbił pazury w jej ciało i zaczął się po niej piąć. Potrząsnęła mocno nogą, próbując zrzucić z siebie natręta, ale ten ani myślał puścić.

— Ej ty! — wrzasnął właściciel kota. — Co ty robisz z moim kumplem? Zostaw go!

Lucy znieruchomiała ze zdziwienia, a szczęka opadła jej aż do ziemi.

— Ja?! Przecież to on na mnie skoczył! — Na dowód tego pomachała mu przed twarzą nogę, omal się przy tym nie przewracając.

Chłopak zagwizdał, widząc przed sobą jej zgrabną nóżkę, odzianą w ciemne, podarte już rajstopy. Przed komentarzem powstrzymało go zabójcze spojrzenie Lucy.

— Już go zabieram — wymamrotał, pochylając się. Jednak to nie było takie proste. Ilekroć dotknął kota, ten mocniej wbijał pazury, wyrywając z ust blondynki kolejne piski. Ludzie idący chodnikiem obrzucali ich zdziwionymi spojrzeniami, kręcili ze zniesmaczeniem głowami i szli dalej, aby szybko zapomnieć o tym zdarzeniu.

 — To wygląda na grubszą sprawę  — mruknął zamyślony chłopak. — Nie masz przypadkiem w tej walizce ryb?

— Skąd mam, do jasnej cholery, mieć ryby w walizce?! — Ten krzyk wstrząsnął chyba połową miasta i sprawił, że nieznajomy zasłonił twarz dłońmi.

— No to chodźmy do sklepu.

Lucy popatrzyła na kota uczepionego jej nogi i strużkę krwi wypływającą spod jego pazurów. Nie miała zamiaru ruszać się gdziekolwiek z tym kleszczem. Powieka jej niebezpiecznie drgała. Zazwyczaj była spokojną i miłą dziewczyna, ale ta sytuacja doprowadzała ją do białej gorączki.

— O! Mam coś w kieszeni.

Dziewczyna patrzyła zdezorientowana, jak chłopak wyciąga z kieszeni spodni konserwę rybną i bez problemu ja otwiera. On był chyba naprawdę zdrowo stuknięty.

— Happy, patrz, co dla ciebie mam!

Kocur poruszył zabawnie noskiem, otworzył szerzej oczka i zeskoczył prosto w puszkę.

— Nie można było tak od razu? — zapytała Lucy, kucając. Patrzyła rozczulona jak, kotek wyciąga ,łapkami rybki i próbuje je spałaszować. — Happy, tak? A właściciel?

Uniosła wzrok. Chłopak drapał się w tył głowy i szczerzył zęby w radosnym uśmiechu.

— Natsu — odpowiedział bez chwili zawahania. 

— Lucy — przedstawiła się, wstając, i podała mu dłoń.

Uścisnął ją delikatnie, ale pewnie. Dopiero teraz zwróciła uwagę na wygląd chłopaka. Wcześniej w oczy rzuciły jej się tylko różowe włosy, a w tej chwili dostrzegła umięśnione, niewątpliwie silne ramię, przystojną, młodzieńczą twarz i pięknie wyrzeźbiony tors, opięty przez kamizelkę z jednym rękawem. Jednak najdziwniejszą rzeczą, jaką zauważyła był biały szalik, wykonany z materiału, który przypominał łuski. Bezwiednie wyciągnęła rękę, aby go dotknąć, ale w połowie drogi Natsu zorientował się, co ta zamierza zrobić i chwycił ja za nadgarstek.

Spojrzała na jego twarz i szybko się odsunęła. Wyglądał przerażająco; mocno zaciśnięta szczęka, przymrużone oczy i ściągnięte brwi. Zanim jednak zdołała dokładniej mu się przyjrzeć groźna mina ustąpiła miejsca wesołemu uśmiechowi.

— Może w ramach przeprosin dasz się wyciągnąć na obiad? — zapytał. — Tylko wiesz, jest taki mały problem. Nie mam kasy.

Lucy pokiwała głową i uśmiechnęła się. Nigdy nie miała już pożałować tej decyzji.

Natsu ciągnął ją  za rękę w tylko sobie znanym kierunku. Happy wiernie biegł za nimi. Pięć minut temu zjedli w jakiejś małej knajpie posiłek, którym można było nakarmić wojsko. Lucy nie wiedziała, jakim cudem Natsu jeszcze się rusza.

— Gdzie my w ogóle idziemy? — wykrzyknęła z trudem. Nie była w kiepskiej formie, ale i tak nie mogła nadążyć za chłopakiem. Co kilka metrów potykała się i tylko ręka tego dziwnego kolesia chroniła ja przed upadkiem. Kółka jej walizki niebezpiecznie podskakiwały przy każdej pokonanej szczelinie. Nie wiedziała, ile jeszcze wytrzymają.

Odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął się, pokazując zęby.

— Chcę przedstawić cię swojej rodzinie.

Lucy gwałtownie wbiła obcasy w chodnik. Natsu nie był przygotowany na nagły opór, potknął się i oboje wylądowali na kostce brukowej, ocierając sobie przy tym kolana i dłonie.

— No pięknie — jęknęła blondynka, spoglądają na swoje krwawiąc nogi i rajstopy wiszące w strzępach. — Widzisz co narobiłeś?

Chłopak podniósł się powoli do pozycji siedzące, założył ręce na piersi i zrobił obrażoną minę.

— Dlaczego wszystko jest moją winą? Ja nic nie zrobiłem.

Niebo powoli przybierało czerwonawą barwę, słońce dawno zniknęło za budynkami i w uliczce zapanował nieprzyjemny półmrok. Dziewczyna dopiero teraz zdała sobie sprawę, że znajduje się w dość nieprzyjemnej dzielnicy miasta z facetem, którego wcale nie znała. Na dodatek kręciło się tu niewielu ludzi, a ci, którzy już przechodzili obok nich, nie wyglądali jak przykładni obywatele Magnolii.

Spokojnie, Lucy, spokojnie. Nie wiedziała, jakim cudem się w to wpakowała. Zazwyczaj była bardzo ostrożna w kontaktach z ludźmi. Ojciec nauczył ją, że nie wolno ufać nikomu, nawet sobie samej. A teraz ten idiota chce ją przedstawić swojej rodzinie. Może to jakiś psychopata, który pomyślał, że skoro była dla niego miła i postawiła mu obiad, to będą teraz szczęśliwym małżeństwem. Patrząc na jego zachowanie, można było nawet w to uwierzyć.

— No chodź, Lucy — powiedział z uśmiechem i podał jej rękę. Nie widziała nawet, kiedy wstał.

— Ale ja muszę znaleźć jeszcze akademik — wyjaśniła najspokojniej, jak mogła, i cofnęła się, sunąc tyłkiem po chodniku.

Kątem oka dostrzegła swoją walizkę. Nie mogła jej zostawić, chociaż ucieczka z nią była niewątpliwie kłopotliwa.

— Potem cię odprowadzę.

Nie czekając na jej odpowiedź, chwycił ją za ramie, w drugą rękę wziął rączkę walizki i ruszył w stronę świateł docierających z końca uliczki.

No to po mnie — pomyślała Lucy i nawet już nie próbowała się szarpać. — Co ma być, to będzie.

Zatrzymali się dopiero po kilku minutach szybkiego marszu. Lucy oświetlił blask bilbordu i mimowolnie uniosła wzrok. Symbol, który zobaczyła, sprawił, że kolana się pod nią ugięły. To nie mogła być prawda. Widziała go już dwa razy  na zdjęciach. Jednak sytuacje, w których to się działo, były tak sprzeczne, że nadal nie wiedziała, co myśleć o tej organizacji. Z otwartymi ustami spojrzała na Natsu. Ten właśnie zrzucił kamizelkę i stał obok niej w czarnym podkoszulku. Na jego zasłoniętym dotąd ramieniu ujrzała ten sam znak, który widniał na bilbordzie.

— Witamy w Fairy Tail!

Nabrała gwałtownie powietrza do płuc i przez dłuższą chwilę go nie wypuszczała. Miała ochotę uciec stąd jak najdalej, ale również czuła nieuzasadnioną potrzebę zobaczenia tego, co kryje się za tymi drzwiami.

Uśmiechnęła się szeroko do Natsu i kiwnęła głową. Podszedł swobodnym krokiem do wejścia i otworzył przed nią drewniane wrota. Nie wiedziała, co spodziewała się ujrzeć, ale to, co ukazało się jej oczom, jeszcze bardziej zbiło ją z tropu. Gwar tego miejsca na chwilę ją ogłuszył,a kiedy wróciła do siebie, Natsu już przy niej nie było. Tłukł się przy barze z jakimś kolesiem ubranym w same bokserki. Na początku obok nich kręciła się tylko niebieskowłosa dziewczyna, która chyba zawzięcie kibicowała golasowi, ale po chwili chyba wszyscy męscy bywalcy tego baru przyłączyli się do bójki. Niepewnie przekroczyła próg budynku i, uchylając się przed latającymi w powietrzu krzesłami i nogami od stołów podeszła do barmanki, która wciąż nalewała piwa i wydawała zamówienia.

— Trzeba coś zrobić, oni się pozabijają! — wrzasnęła, przekrzykując odgłosy bijatyki.

Kobieta tylko uśmiechnęła się do niej i pokręciła głową. Była prześliczną dziewczyną, która chyba jednak nie za bardzo dbała o to czy się komuś podoba, czy nie. Świadczył o tym kucyk zawiązany na czubku jej głowy i podtrzymujący jedynie grzywkę, przed wpadnięciem jej do oczu. Wyglądała w nim trochę śmiesznie, ale na pewno było jej wygodnie pracować. Mimo to co chwilę jakiś mężczyzna, wabiony jej przyjaznym uśmiechem, pochylał się nad barem i robił do niej maślane oczy, zanim znów został wciągnięty w wir walki. Lucy nie zdążyła nawet dokładnie przyjrzeć się kobiecie, kiedy zapanowała nagła cisza. Powoli odwróciła się w stronę sali i zobaczyła, że wszyscy szybciutko ustawiają krzesła i stoliki we właściwych miejscach. Zmarszczyła brwi, nie bardzo wiedząc, co się dzieje, aż nie zobaczyła burzy krwawo czerwonych włosów i dziewczyny, do której one należały. Stała przed Natsu i tym dziwnym golasem, którzy zrobili się nadzwyczaj spokojni i nawet podali sobie ręce w ramach przeprosin. To jednak nie przekonało je do końca. Była naprawdę wkurzona, pół twarzy miała umazane ciastem truskawkowym, więc Lucy nie mogła jej się dokładnie przyjrzeć. Chwyciła chłopców za włosy i z całej siły stuknęła ich głowami o siebie, a następnie rzuciła im młotek i paczuszkę gwoździ i odeszła do swojego stolika. Wyglądało to trochę  groźnie i Lucy chciała podbiec do Natsu i sprawdzić, czy nic im się nie stało, ale przeszkodziła jej barmanka. Wychyliła się zza kontuaru i złapała ją ze śmiechem za rękaw bluzki.

— Oni tak zawsze — oznajmiła, wycierając dłonie w ściereczkę. — Jestem Mira.

Lucy chwyciła jej wyciągnięta rękę i również się przedstawiła.

— Natsu cię tutaj przyprowadził, prawda? — zapytała barmanka, nalewając kolejne piwo. — Pewnie myśli, że zostaniesz jedną z nas.

Widząc tępe spojrzenie dziewczyny, uniosła wysoko długą sukienkę i odsłoniła przed nią wytatuowany na udzie znak.

— Rodzina — mruknęła Lucy, przypominając sobie słowa Natsu.

Obok niej usiadła kolejna dziewczyna i od razu chwyciła podstawiony przez Mirę kufel.

— O, widzę nową buźkę — powiedziała, a z jej ust dało się wyczuć lekki odór alkoholu. — Napij się ze mną.

Nie wiedziała, jak to się stało, ale po chwili kończyła już trzecie piwo i rozmawiała z niejakim Elfmanem. Już miała mu opowiedzieć zabawną historię o tym jak w wieku pięciu lat oblała służącą gorącym budyniem, kiedy po sali rozległ się zachęcający krzyk.

— Dajesz, Cana!!!

Odwróciła się w stronę baru i zobaczyłam dziewczynę, która zaproponowała jej piwo. Stała na blacie w długiej do kostek spódnicy, ledwo trzymającej się na biodrach i staniku — nikt nie wiedział, gdzie podziała się jej bluzka. Po lewej stronie podbrzusza widniał znak Fairy Tail. Uniosła wysoko ręce wprawiając w ruch bransolety, i rozpuściła włosy. Z głośników ukrytych w ścianach popłynęła wesoła cygańska muzyka, a Cana zaczęła kołysać biodrami, coraz bardziej wczuwając się w rytm. Po chwili skakała już po całym kontuarze przy akompaniamencie zachwyconych wrzasków facetów, a Lucy jakimś cudem dostała kolejne piwo.  Nie zbyt dobrze pamiętała, kiedy Natsu znalazł się obok niej, ale w pewnym momencie oparła się o jego ramię i wyciągnęła mu z ręki kufel.

Głosy na sali zaczynały powoli cichnąć, a może to ona odpływała. Wciągnęła ją atmosfera tego miejsca., życzliwość spotkanych tu ludzi, poczuła się dużo lepiej niż w domu. Lepiej niż gdziekolwiek indziej.

— Pij, pij, Lucy — wymruczał ze śmiechem Natsu. — Będziesz łat...

Nie dokończył, bo jego uwagę przykuła cisza panująca na sali, słychać było jedynie muzykę i Canę krzyczącą, że chce kolejne piwo. Powoli odwrócił się w stronę drzwi i ujrzał Gildartsa.

Cana, zainteresowana nagłym spokojem, również przebiegła spojrzeniem po sali. Brała właśnie ostatni łyk piwa, kiedy go dostrzegła.

— Cześć, tatusiu — zawołała, pochylając się, i udając, że zawzięcie wyciera lepiący się od piwa blat. — Jak tam na misji? 

Hejka, Słoneczka Wy moje kochane! Mam nadzieję, że stęskniliście się za mną tak bardzo, jak ja za Wami i jeszcze o mnie nie zapomnieliście. 

Jak widzicie ten rozdział zawiera kilka motywów zaczerpniętych z pierwszych odcinków anime, ale chyba musicie mi przyznać, że bez niektórych scen Fairy Tail nie byłoby takie samo. 

Tak więc... liczę na Wasze komentarze i widzimy się przy kolejnym rozdziale. ;*