Rozdział 14

— Dziękuję wam za pomoc — mówi Taiyo —To już tutaj.

Stoi wyprostowana z twarzą skierowaną ku Levy, jakby zwracała się wyłącznie do niej. Usta zaciska w wąską kreskę, a dłonie splata za plecami. Wydaje się wyższa niż wcześniej, silniejsza. Całe jej ciało mówi, że zaraz ma się wydarzyć coś bardzo ważnego, coś, na co długo czekała. A ja czekałam wraz z nią.

Mam ochotę skakać i piszczeć z radości, ale stoję tylko obok niewidomej dziewczyny i, zaciskając dłonie w pięści, modlę się, żeby to wyszło. Nie mogę doczekać się chwili, kiedy przyjaciele znów mnie zobaczą, chcę widzieć ich wyrazy twarzy, kiedy pojawia się w nich nadzieja. To musi się udać. Muszę wrócić.

— Możecie już odejść! — Władczy ton nie pasuje do delikatnej i kruchej istotki, którą znam. Jednak same słowa sprawiają, że nie zwracam na to uwagi. Odejść? Czemu? Przecież mają tu być. Przy mnie.

— Taiyo? — pytam niepewnie. — Co ty robisz? Taiyo?!

Krzyczę coraz głośniej, ale ona ignoruje mnie uparcie. Ogarnia mnie przerażenie. O co w tym wszystkim chodzi?

Levy przesuwa wzrokiem po gołych, zimnych, kamiennych ścianach i ciemności czającej się w głębi jaskini. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ten tunel za moimi placami ciągnie się w nieskończoność, przyjaciółka chyba podziela moje zdanie, bo wciąż zerka niepewnie w mrok i aż przechodzą ją dreszcze.

— Ale Taiyo — mówi w końcu. — Jesteś pewna, ze chcesz tu zostać sama.

— Nie! — krzyczę w tym samym czasie, kiedy dziewczyna słodkim głosikiem wypowiada ,,tak".

Po policzkach płynie pierwsza łza, potem jest już tylko gorzej. Podchodzi do swojej zleceniodawczyni i mocno ją obejmuje, jednak ta nie odpowiada na uścisk.

— Musicie już iść.

— Ona ma rację — odzywa się niespodziewanie Laxus, rozglądając się dookoła. — Powinniśmy wrócić do gildii i sprawdzić, czy z nimi wszystko w porządku.

Kto by pomyślał, że Gromowładny tak martwi się o innych.

Natsu wychodzi pierwszy, nie odzywając się ani słowem. Za nim rusza Gray, Erza i pozostali. Ostatnia wychodzi Levy, wciąż przez ramię zerkając na stojącą w mroku postać. Przez chwilę ich sylwetki widnieją na tle okrągłej tarczy księżyca, a potem zupełnie znikają w ciemności nocy.

— Czemu kazałaś im iść? — pytam, oczekując jakiegoś sensownego wytłumaczenia, na które jeszcze nie wpadłam.

Taiyo uśmiecha się, a ja widzę w tym uśmiechu coś, czego nie powinno tam być. Zaczynam powoli cofać się w stronę wyjścia z jaskini, ale coś mnie zatrzymuje. Odwracam się i widzę parę ogromnych, białych motyli przyczepionych do moich ramion. Ich chude odnóża boleśnie zaciskają się na moim ciele. Wciągam głęboko powietrze, próbuję krzyknąć, ale nie mogę, nie mogę nic zrobić. Skrzydła przysłaniają wejście do jaskini, niebieskawe światło, przedostawszy się przez ta błonę, nabiera mlecznego odcienia, sprawiając, że kamienne ściany wyglądają jak wykute z białego marmuru.

Spoglądam na Taiyo i zdaję sobie sprawę, że to mój koniec, że nie ma już nadziei. Uśmiecha się wciąż, ale w jej oczach błyszczy szaleństwo, którego wcześniej nie dostrzegałam. Wdzięcznym krokiem rusza w moją stronę, a maleńkie motyle wyłaniają się ze ścian i sfruwają na jej sukienkę, przyoblekając ją w kreację godną księżniczki.

— Wiesz, ile przez ciebie wycierpiałam? — pyta, przeskakując nad wielkim kamieniem, o który przy wchodzeniu do jaskini omal się nie potknęła. — Wiesz, ile poświęciłam?

Jej głos ocieka słodyczą, mam wrażenie, że lukier z jej języka zaraz zacznie skapywać na ziemię.

— Aby otworzyć zmysły na obecność duchów, musiałam poświęcić najistotniejszy z nich, ukrywałam swoją potęgę przed twoimi przyjaciółmi, znosiłam Smoczego Zabójcę, który mnie ignorował... Teraz ty mi za to odpłacisz.

Staje naprzeciwko mnie, nie sięga mi nawet do ramienia, i dotyka mojego policzka.

Zza jej pleców wychodzi wysoki, barczysty  mężczyzna z odsłonięta piersią i wyciętym na niej, najprawdopodobniej tępym nożem, znakiem motyla. Nie było go tu wcześniej, wyłonił się jakby zza zasłony. Jego krew skapuje na kamienne podłoże, wydaje się nierealna w tym mlecznobiałym świecie, psuje idealny porządek. Kilka owadów znów odrywa się od ścian i sukienki Taiyo i kieruje w stronę przybysza. Ku mojemu przerażeniu  usadawiają się w kałuży krwi i na piersi mężczyzny. Ten syczy z bólu, ale nie śmie odwołać ulubieńców swojej pani. Białe skrzydła brudzą się na czerwono. To, co wydawało się niewinne, przybiera w końcu swoje prawdziwe oblicze.

— Co z moja siostrą? — pyta Taiyo, nawet nie odwracając głowy w stronę przybysza.

— Jej ciało chce być pogrzebane — odpowiada mężczyzna tonem, którym tłumaczy się coś małemu dziecku. —Energia życiowa, którą zabrałaś od zabitych członków naszej gildii nie wystarczy na długo.

Taiyo obdarza go morderczym spojrzeniem i przez jej twarz przebiega grymas wściekłości, do reszty upewniający mnie w jej szaleństwie.

— Już niedługo ją pochowamy — syczy, a kilka motyli zrywa się gwałtownie do lotu, jakby wyczuwały jej nastrój. — Muszę tylko spełnić jej ostatnie życzenie i przy okazji zemścić się na tej suce.

Przy ostatnich słowach kiwa głową w moją stronę. Dwa wielkie owady mocniej zaciskają odnóża na moich ramionach, nie mogę przeciwstawić się ich sile. Taiyo unosi dłonie ku sklepieniu i mamrocze pod nosem jakieś słowa. Grotę wypełnia niewyobrażalna moc. Zaciska się jak imadło wokół całego mojego ciała, napiera na każdą komórkę. Kilka dziesiątek tysięcy motyli odrywa się od ścian i zaczyna wirować wokół niej, co chwila przyśpieszając swój ruch (jak na mat—fiza przystało miałam  w tym momencie napisać ,,ruchem jednostajnie przyśpieszonym xD"). Parę zagubionych osobników dołącza  do szalonego tańca.  Z przerażeniem przyglądam się temu i mam wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Nie wiem, czy kiedykolwiek w życiu tak się bałam, jak w tej chwili. Jak ryba otwieram i zamykam usta, usiłując krzyknąć, ale nawet jeśli udaje mi się coś wykrztusić, to wiatr porywa moje słowa, zanim docierają do moich własnych uszu. Pośród tego zamieszania widzę maleńki kamień powoli spadający pod stopy. Unoszę głowę ku górze i dostrzegam szybko powiększające się pęknięcie w sklepieniu.

,,To koniec" — myślę, zanim następuje oślepiający błysk, a po nim całkowita ciemność.

— To koniec — mówi Natsu, podnosząc się do pozycji siedzącej. W jego głosie nie słychać, żadnych emocji, ale usiłuje wcisnąć na usta szeroki uśmiech. Nie za bardzo mu to wychodzi, ale wszyscy doceniają jego starania. Spokojnie przespana noc poprawiła im humoru i ukoiła nadszarpnięte nerwy. Teraz są gotowi ponownie zmierzyć się z rzeczywistością. — Co na śniadanie?

Tylko Levy siedzi spokojnie z boku i tępym wzrokiem wpatruje się w popiół po ognisku.

— Co jest, Krasnalu? — pyta Gajeel, siadając obok z patykiem, na którym nadziana jest upieczona rybka (kucharz Happy do usług). Dobrze wie, że to pytanie jest bezsensowne. Dziewczyna ma irracjonalne poczucie winy, że zostawiła ta przeklętą Taiyo samą. Martwi się o niewidomą, chociaż ta wyraźnie dała im do zrozumienia, że nie życzy sobie ich obecności.

— Też to słyszałeś i widziałeś, prawda? — Nie podnosi nawet wzroku, ale zaczyna nerwowo  wyginać podniesioną z ziemi gałązkę.

Gajeel nie odpowiada. Wczoraj w nocy błyskawicznie oddalili się od jaskini. Erza narzuciła szybkie tępo i nie chciała zwolnić, dopóki nie znaleźli się za wąwozem. Gdy w końcu rozłożyli obóz, większość momentalnie zasnęła. Na warcie miała pozostać Levy, ale Gajeel po piętnastu minutach kazał jej się położyć, twierdząc, że on i tak nie da rady zasnąć. Zanim zamknęła oczy, spojrzała jeszcze raz w niebo i dostrzegła błysk, a potem do jej uszu doleciał huk. Spojrzała na Gajeela, ale ten nawet nie drgnął. Położyła się spać, myśląc, że to pewnie halucynacje z przemęczenia. Dopiero rano uświadomiła sobie, że ten błysk nastąpił nad górą, w której zostawili Taiyo.

— Nie wracamy tam — mówi cicho Gajeel. — Nie chcę mieć z tą dziewczyną nic wspólnego.

— A więc jednak! — krzyczy McGarden, ale Smoczy Zabójca ucisza ją jednym spojrzeniem. W obozie panuje taki harmider, że nikt nie zwraca uwagi na nagły wybuch dziewczyny. — To do ciebie nie podobne. Nie możemy zostawić jej tam samej, nie poradzi sobie.

— Uwierz mi, ona nie jest taka słaba, na jaka wygląda. Ona jest magiem. Próbowałem sprawdzić, ile ma mocy, ale doskonale ją ukrywała.

Levy jest wstrząśnięta tą wiadomością, jednak nie rezygnuje z zamiary pójścia i sprawdzenia, czy z dziewczyną wszystko w porządku.

— Słuchaj mnie uważnie — warczy Gajeel, nachylając się nad nią i patrząc prosto w oczy. — Nie pozwolę ci tam pójść za żadne skarby świata.

Na początku wydaje się lekko przestraszona zachowaniem chłopaka, ale po chwili jej mina zmienia się na zawzięta i buntowniczą.

— Nie proszę cię o pozwolenie — syczy. — Poradzę sobie, nie jestem taka słaba, jak myślisz.

— Za to ja, kiedy dbam o dobro niektórych osób, jestem silniejszy, niż możesz sobie wyobrazić.

Po ostrej wymianie zdań, która budzi Laxusa, wszyscy decydują, że Levy wraca do gildii. Dziewczyna jest wściekła, nie pomagają nawet jej łzy i zarzekania, że nigdy im nie wybaczy, a w szczególności Gajeelowi.

— Tak nie postępuje Fairy Tail — szepcze zrezygnowana, idąc obok pilnującej ją Erzy. — Fairy Tail nie zostawia nikogo w potrzebie.

Tytania gromi ją wzrokiem.

— Fairy Tail nie pomaga też komuś, koło kogo kręcą się białe motyle — mówi grobowym głosem.

Lucy

Jestem w ciemnym tunelu, a końcu którego widzę jasne światło. Umysł chce pozostać w tych niezgłębionych, ciężkich ciemnościach, ale serce wyrywa się ku jasnej poświacie. To ono wygrywa tą walkę.

,,Czy już naprawdę umarłam?" — pytam sama siebie i dochodzę do wniosku, że już mnie to nawet nie obchodzi.

— Hej! Obudź się! — Słyszę głos dobiegający z przodu. — Wstawaj! Na miłość boską, nie mów, że umarłaś!

To zdanie wydaje mi się nieskończenie zabawne. Przecież gdybym umarła, to bym mu nie odpowiedziała, więc nie ma możliwości, żeby jego życzenie się nie spełniło. Wybucham głośnym śmiechem i chwytam się za brzuch. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że głos umilkł, a coś niemiłosiernie gniecie mnie w plecy. Zdziwiona otwieram oczy od razu je zamykam, kiedy jasny promień słońca wdziera się pod powieki.

— Ufff — jęczę i przecieram twarz dłonią.

Wydaje się taka ciężka, prawdziwa, zupełnie jakbym... Nie, to niemożliwe. Podnoszę się do siadu i rozglądam dookoła, ignorując łzawiące i piekące oczy.

Przede mną siedzi mężczyzna. Rozpoznaję go dopiero po chwili. w świetle dnia wygląda inaczej niż w blasku motylich skrzydeł.

— Co się stało? — pytam, dotykając dłonią jego reki, aby się upewnić, że przez niego nie przeniknie. — Kim ty jesteś? Umarłam?

Mężczyzna wzdycha głęboko, ale po chwili uśmiecha się do mnie łagodnie. Myślę, że mogłabym go polubić, chyba że jest tak dwulicowy jak Taiyo. Właśnie! Taiyo... Zanim zdążam zadać kolejne pytanie ten zaczyna odpowiadać na poprzednie.

— Nie podam ci mojego imienia, bo wydaje mi się to niepotrzebne — mówi, a dobroduszny uśmiech nie schodzi mu z ust.

Wszystko we mnie każe mu zaufać, ale wycięty na opalonej piersi znak motyla hamuje moje zapędy.

— Kiedy pani przywoływała cię do życia, jaskinia nie wytrzymała ogromu mocy i zawaliła się, ale to chyba wiesz.

Pokiwałam niepewnie głową. A więc naprawdę chciała przywrócić mnie do życia, tylko...

— Po co?! — pytam.

Bezbłędnie odgaduje, co mam na myśli.

— Chciała twoich kluczy — odpowiada.

Automatycznie sięgam ręka do paska, ale nie znajduję tam pokrowca. Spanikowana rozglądam się dookoła, aż mój wzrok natrafia na leżące za mną zawiniątko. A więc to one gniotły mnie w plecy.

Mam w głowie miliardy pytań, ale boję się usłyszeć odpowiedź na którekolwiek z nich.

Jest wczesny poranek, siedzimy na stercie gruzów, a pył już dawno opadł.

Mężczyzna widzą, że nie wiem, co powiedzieć, odchyla twarz ku słońcu i podejmuje opowieść, która ma już na zawsze zmienić mój sposób myślenia. Pogrąża się we wspomnieniach, dręczących go po nocach, nie pozwalających zmrużyć powiek. Jego głos jest wyzuty z emocji, brzmi, jakby mówił, o czymś, co wcale go nie dotyczy.

— Hakko Cho to gildia, która nie bawi się w sentymenty — zaczyna. —  W naszych szeregach pozostawali tylko najsilniejsi. Mordowaliśmy, nie niewinnych, głównie siebie nawzajem, dlatego rada nie zwracała na nas zbytniej uwagi. To była walka o przetrwanie, coś za czym tęskni każdy drapieżnik. Najbrutalniejsze były jednak pojedynki mistrzów. Cała gildia patrzyła jak kandydat morduje obecnego mistrza, albo odwrotnie. Pewnego dnia zupełnie przez przypadek pojedynek wygrała delikatna dziewczyna

— Taiyo... — szepczę, ale on tylko kręci głową.

— Jej siostra. Wprowadziła zmiany, ograniczyła nasze krwawe żądze. Była magiem ziemi, ziemi, która wchłaniała wszystkie nasze ofiary. Nie wszystkim się to podobało, ale to już zupełnie inne historia.

— Jak miała na imię? — pytam, nie zdążając w porę ugryźć się w język.

— Imiona mają wielką moc, drogie dziewczę. Nie zdradza się ich byle komu. Członkowie Hakko Cho wiedzą to wyjątkowo dobrze.

— Ale Taiyo...

— Nie myślisz chyba, że to było jej prawdziwe imię? — przerywa, nie pozwalając mi dokończyć myśli. — Taiyo znaczy słońce, a jej dusza była ciemna jak bezgwiezdna noc. Ale wracając do tematu... Rządy mistrzyni były zbyt krótkie. Po dwóch latach przybyła do nas jej siostra i wyzwała ją na pojedynek. Mistrzyni nie chciała walczyć, ale musiała przestrzegać prawa gildii. Zbyt łagodna dla młodej Taiyo, dała się zabić i nic w Hakko Cho już nigdy nie miało być takie samo. Taiyo ubzdurała sobie, że uratowała siostrę od ciężkiego brzemienia i, że zanim złoży ją do umiłowanej ziemi, musi spełnić jej ostatnie życzenie. Nie mogę ci powiedzieć, o co dokładnie chodziło, bo sam nie wiem, ale mistrzyni marzyła kiedyś o zostaniu magiem gwiezdnych duchów i to według Taiyo było jej ostatnie życzenie. Dziewczyna zabijała nas, aby utrzymać rozkładające się ciało siostry w normalnym stanie. Zdobywała klucze i układała je przy szklanej trumnie. Ostatnią jej zdobyczą miałaś być ty. Jednak twoja wola życia była silniejsza i kiedy zabiliśmy twoje ciało, dusza pozostała na tym świecie. Duchy z którymi podpisałaś kontrakt służyły nie materii, a właśnie duszy i dlatego ich klucze przeniosły się wraz z tobą do przedsionka śmierci.

Odetchnął głęboko i po raz pierwszy popatrzył mi w oczy. Dostrzegłam w nich nieopisany smutek, żal i wiedzę ukryta przed zwykłymi ludźmi.

— Taiyo była mściwa. Poświęciła swój wzrok, żeby móc się z tobą porozumieć...

Wstał i otrzepał tył spodni z pyłu.

— Zaraz... Gdzie idziesz? — pytam, zrywając się z kamienia.

— Opowieść skończona, Hakko Cho zostało wymordowane przez własną panią. Nie ma gorszej śmierci. — Nie patrząc na mnie, schodzi powoli ze zbocza, a po kilku minutach znika wśród drzew, zostawia mnie samą ze swoimi myślami i pękiem kluczy.

Ubrana w białą sukienkę i rękawiczki wysiadam z pociągu. Stresuję się, i to naprawdę bardzo. Jak zareagują na mój powrót, przecież są przekonani, że nie żyję. Czy w ogóle powinnam do nich iść? Zaciskam dłonie w pięści i idę wąskimi uliczkami Magnolii, wpatrując się tępo w chodnik pod swoimi stopami. Po zbyt krótkiej chwili staję przed tak drogim mi budynkiem i unoszę wzroku ku górzę, by przywitać się z widniejącym nad drzwiami znakiem gildii. Ostatni raz wciągam w płuca powietrze i popycham drewniane wrota.

Gdy tylko staję w progu w sali zalega głęboka cisza. Wszystkie oczy wpatrują się we mnie, kilka dziewcząt przyciska dłoń do ust i wstaje z miejsc. Jednak ja widzę tylko osobę stojąca naprzeciw mnie po drugiej stronie sali.

— Nie... — szepcze, ledwo poruszając ustami. — Nie możesz mi znowu tego zrobić... Nie pokazuj się, jeśli zaraz i tak znikniesz...

Staram się uśmiechnąć, ale nie wychodzi mi to, jestem w stanie tylko wpatrywać się w jego puste oczy i nieświadomie robić kroki w jego stronę. Wygląda jak ulepiony z wosku, stoi wyprostowany z luźno opuszczonymi ramionami i nie wykonuje żadnego ruchu. Przyśpieszam, już prawie biegnę, kiedy go dopadam. Zarzucam mu ręce na szyję i bez namysłu dotyka ustami jego warg. Pocałunek jest krótki, zwykłe muśnięcie, ale i tak znaczy dla mnie więcej niż wszystko inne. Wtulam twarz w zagłębienie jego ramienia, zaciągając się tym cudownym zapachem. Jego ramiona oplatają mnie ciasno i przyciskają do gorącego torsu. Czuję jak drży, choć twarz ma ciągle wyzutą ze wszelkich emocji.

— Nie zostawiaj mnie już więcej — szepcze. 

OSTATNI ROZDZIAŁ!

Siemaneczko, Słoneczka moje kochane! Jak wam się podobało? Został mi już tylko epilog, który powinien się pojawić w ciągu następnego tygodnia, i pożegnamy się z tą historią. Pamiętacie, co mówiłam o tym mało popularnym paringu? Chyba pojawi się dopiero później, po tym jak zrealizuję nowy pomysł. Ale to jeszcze w fazie planów. 

A więc...

Do następnego ;*